بررسی رابطه بین اصول معماری ارگانیک با مفاهیم معماری سنتی ایران

معماری کهن سرزمین ایران، زنجیره ای به هم پیوسته از تجربیات و ارزش هایی است که سینه به سینه از هزاران سال پیش تاکنون توسط هنرمندان، معماران و مردم ایران استمرار یافته است. طی این تکامل تدریجی، معماری و شهرسازی ایرانی همواره در تمامی دوران با تکیه بر زیرساخت های فرهنگی، مذهبی، اجتماعی و طبیعی زمان خود شکل گرفته و در نقاط مختلف ایران به دلیل وجود اقوام، مذاهب و اقلیم های گوناگون، انواع مختلف سبک های معماری و شهرسازی به وجود آمده است. همسازی شهرها، روستاها و بناهای ایرانی در زمانها و مکانهای مختلف با بسترهای اجتماعی، فرهنگی، مذهبی و زیست محیطی باعث شده است که معماری ایران همواره پاسخگوی نیازهای مادی و معنوی جامعه و مردم باشد. ارتباط تنگاتنگ بین معماری و شهر با انسان و طبیعت، نشان از وجود مفاهیم و ویژگی های پایداری در معماری و شهرسازی ایرانی دارد که میتواند الهام بخش معماران معاصر ایرانی و حتی غیر ایرانی باشد. این مسایل موجب میشوند تا توجه به موضوع پایداری، شهرها در راس امور قرار گیرد. در این تحقیق ضمن بررسی تطبیقی مفاهیم معماری سنتی ایران با اصول معماری ارگانیک به مطالعه و تحلیل مفاهیم و ویژگی های این دو پرداخته شده است، که حاصل این بررسی دستیابی به ویژگی های مشترک بین دو مقوله مورد بررسی میباشد

کلیدواژه ها:

طبیعت ، معماری ارگانیک ، سنت ، مفاهیم معماری سنتی