آسیبشناسی توسعه گردشگری پایدار روستایی

گردشگری پدیده ای است کهن که از دیر باز در جوامع انسانی وجود داشته است و بتدریج با طی مراحل تاریخی مختلف به موضوع فنی ، اقتصادی و اجتماعی کنونی خود رسیده است . امروزه صنعت گردشگری در دنیا به یکی از منابعمهم در آمدی و یک فعالیت عظیم اقتصادی تبدیل گشته است . به نحوی که بسیاری از برنامه ریزان و سیاستگذاران توسعه از صنعت گردشگری به عنوان رکن اصلی توسعه پایدار یاد می کنند . گردشگری می تواند باعث تحولاتی از لحاظ اقتصادی ، اجتماعی در یک جامعه شود . بطوریکه با گسترش این صنعت می توان باعث ایجاد در آمد ، استقلال و بالا بردن اقتصاد یک منطقه شد . البته اگر بصورت برنامه ریزی شده و با مدیریت مطلوب باشد . یکی از راهبردهایی که اخیراً در اغلب کشور های جهان مورد توجه قرار گرفته و حتی در برخی از این کشور ها به اجرا در آمده و نتایج مثبتی به همراه داشته ، توسعه و گسترش توریسم در نواحی روستایی است که دارای پتانسیلهای لازم برای گسترش گردشگری است ، می باشد . کشور ما نیز با قدمت تاریخی چندین هزار ساله و منابع فراوان و غنی جذب گردشگری می تواند در رقابت جهانی گردشگری شرکت کند و ازاین منبع سرشار ، سهمی شایسته و در خور داشته باشد . و همچنین با توجه به این مطلب که در کشور ما 30 در صد جمعیت در مناطق روستایی زندگی می کنند ، کشاورزی به تنهایی نمی تواند اشتغال و در آمد کافی را برای جمعیت روستایی فراهم آورد . بنابراین گسترش توریسم بعنوان یک راهبرد جدید در زمینه توسعه روستایی در ایران می تواند نقش مهمی در متنوع سازی اقتصاد و جوامع روستایی ایفا نماید و زمینه ساز ایجاد فرصتهای جدیدی در اشتغال و در آمد شود. با عنایت به اینکه بحث و بررسی گردشگری به عنوان محور اصلی در این پژوهش مد نظر است ، لذا ابتدا مباحثی پیرامون مفهوم گردشگری و انواع آن ارائه داده و سپس با طرح دیدگاه نظری به کنکاش مبنایی آن در توسعه روستایی خواهیم پرداخت.