عابر پیاده در مهندسی ترافیک

عابرانی پیاده، خارج از روال و اصول مهندسی ترافیک به میان بحثهای متخصصین محترم آمده و دنبال نقطه مشترکی می گردند. از کجا باید شروع به بحث کرد؟ به نظر می رسد بهترین نقطه مشترک، پیاده شدن از ماشین و حرکت در مسیر پیاده باشد! اما آیا عرض پیاده روهای شهر مان پاسخگوی عبور حداقل دو نفر کنار هم هست؟ و اگر مسیرهایی اینچنین نباشد و بخواهیم به بحثمان ادامه دهیم، آیا مجازیم که به سطح سواره رو قدم بگزاریم؟ از همین جا واژه هایی مانند حق تقدم، حریم سواره و پیاده، تجاوز به حقوق دیگران، کندی و روان بودن ترافیک، چراغ و تابلوهای راهنمایی و … مطرح می شوند. الگوهای رفتاری عابرین پیاده در جوامع مختلف در زمانهای مختلف، متفاوت است. پیاده روی و پرسه زدن غریبه در کوچه های یک محله مسکونی بافت قدیم، عملی ناپسند و مشکوک به شمار می آید، لیکن همین عمل در یک مسیر سیاحتی و توریستی، در پیاده روهای پارکها و میادین اصلی شهر، نظر هیچکس را جلب نمی کند. در قلب شهرهای بزرگ، مردم عادی در مسیر خود بهصورت طبیعی عبور می کنند، در حالیکه معتادین در گوشه ای می لولند و متکدیان نقطه ای را به سرقفلی گرفته و بچه ها مشغول بازی و بازیگوشی هستند، همزمان موتوری، دوچرخه سوار و … مانور می دهند، همه اینها بیانگر فرهنگ حاکم بر جامعه است. مطالعه موردی این گزارش مربوط به میدان انقلاب در شهر تهران و پیاده روهای خیابانهای اطراف آن می ابشد. روش کار مبتنی بر بررسیهای میدانی، مصاحبه با عابرین، شناخت کاربری و تهیه تصاویری از فضای کالبدی و توجه به الگوهای رفتاری مردم است.