رابطه خودکارآمدی و رفتارهای خودناتوان ساز با اضطراب ریاضی دانش آموزان

هدف پژوهش حاضر بررسی رابطه خودکارآمدی و رفتارهای خودناتوانساز با اضطراب ریاضی دانش آموزان بود. روش پژوهش توصیفی از نوع همبستگی بود. جامعه آماری شامل کلیه دانش آموزان دختر دوره اول متوسطه شهر خرم آباد در سال تحصیلی 1395-1396 بودند که تعداد آن ها برابر با 4250 دانش آموز است که با استفاده از فرمول کوکران تعداد 352 دانش آموز به عنوان نمونه انتخاب شدند. روش نمونهگیری در این پژوهش خوشه ای چندمرحله ای بوده است. جهت گردآوری داده ها چهار مقیاس روا و پایا شامل پرسشنامه خودکارآمدی شرر و همکاران 1982، پرسشنامه رفتارهای خودناتوان ساز جونز و رودوالت( 1982 ) و اضطراب ریاضی پلیک و پارکر( 1982 ) مورد استفاده قرارگرفت. تحلیل داده ها با استفاده از ضریب همبستگی پیرسون و تحلیل رگرسیون چندگانه انجام شد. یافته ها نشان داد که بین خودکارآمدی با اضطراب ریاضی دانش آموزان رابطه منفی و معنی داری وجود دارد. بین رفتارهای خودناتوان ساز با اضطراب ریاضی دانش آموزان رابطه مثبت و معنیداری وجود دارد. همچنین نتایج تحلیل رگرسیون چندگانه حاکی ازآن است که خودکار آمدی و رفتارهای خودناتوان ساز نقش معناداری در تبیین واریانس اضطراب ریاضی دانش آموزان دارند.

کلیدواژه ها:

خودکارآمدی ، رفتارهای خودناتوان ساز ، اضطراب ریاضی