بررسی مدل های پرتفوی ریسک اعتباری و زیرساخت های لازم برای به کارگیری آن ها در صنعت بانکداری

ریسک اعتباری عبارت است از احتمال عدم بازپرداخت کامل جریان های نقدی مقرر حاصل از وام های پرداخت شده و اوراق بهاداری که توسط یک نهاد مالی نگهداری می شود . بانک به عنوان یک نهاد مالی باید ریسک اعتباری هریک از بدهکاران را برآورد کند . این کار مبنای اصلی قیمت گذاری یک وام و تعیین نرخ بهره مناسب در مورد هر وام گیرنده است . اما در عین حال باید به کیفیت اعتباری پرتفوی وام خود نیز به عنوان مجموعه ای از بدهی ها توجه کند، زیرا تداوم فعالیت بانک، تا حد زیادی به عملکرد آن و حجم زیان های اعتباری در یک دوره معین بستگی دارد . از این رو تحلیل پرتفوی نیز ممکن است بر قیمت گذاری وام های منفرد و تصمیمات وام دهی تأثیر بگذارد، به طوری که باید سهم هر دارایی در ریسک پرتفوی در نظر گرفته شود . این مقاله رویکردهای اصلی مدل سازی ریسک اعتباری برای پرتفوی ( ارزش در معرض ریسک اعتباری ) را بررسی می کند . این رویکردها عبارتند از رویکرد تغییر رتبه اعتباری، رویکرد ساختاری یا ادعای مشروط و رویکرد آماری . بدین منظور منطق اصلی هر مدل را تشریح، داده های مورد نیاز آن را توصیف و نقاط ضعف و قوت آن را ارزیابی می کنیم . ایجاد زیرساخت هایی مانند سیتم رتبه بندی اعتباری، بانک جامع اطلاعات مشتریان و ... ، زمینه لازم را برای به کارگیری این مدل ها در صنعت بانکداری فراهم می کند

کلیدواژه ها:

ریسک اعتباری ، مدل های پرتفوی ، رتبه بندی اعتباری ، احتمال نکول