سطح بندی سکونتگاههای روستایی به منظور برنامه ریزی کالبدی - فضاییدرمقیاس دهستان(مطالعه موردی: دهستان شاپور، استان فارس)

امروزه برنامه ریزی کالبدی - فضایی سکونتگاههای روستایی، ساماندهی و تعادل بخشی فضا از اهمیت زیادی در عرصه سیاستگذاری و برنامهریزیهای توسعه برخوردار است. سطح بندی سکونتگاههای روستایی در قالب منظومه ها، مجموعه ها و حوزه ها به منظور ساماندهی و ارایه سلسله مراتبی خدمات و تشخیص ظرفیت سکونتگاهها و مناطق برای دریافت یا ارایه خدمات از زمینه های تحقق توسعه پایدار روستایی می باشد. در پژوهش حاضر دهستان شاپور، یکی از دهستانهای بخش مرکزی کازرون واقع در استان فارس برای مطالعه موردی انتخاب شده است. هدف از این پژوهش، سطح بندی سازمان فضایی سکونتگاههای این دهستان و تعیین مراکز خدمات رسانی بوده است. از روش گراویته و معیارهای سطح بندی جمعیت سکونتگاهها، فاصله سکونتگاهها از یکدیگر، امکانات دسترسی و عوامل طبیعی برای سطح بندی استفاده شده است. بر اساس نتایج تحلیل ها، این دهستان به سه حوزه خدماتی هم سطح با مراکز سید حسین، تنگ چوگان وسطی و چمران سطح بندی شد. فرایند سطح بندی سکونتگاهها در این تحقیق بخشی از فرایند منسجم برنامه ریزی کالبدی- فضایی در مناطق شهری – روستایی و در مقیاس دهستان است که برای سازماندهی شیوه های برنامه ریزی مناطق شهر ی و روستایی در مقیاس دهستان در کل کشور توصیه می شود.

کلیدواژه ها:

سکونتگاههای روستایی ، سازمان فضایی ، سطح بندی ، دهستان شاپور