تقویت شهرهای میانی ، راهی به سوی توسعه روستایی

در برنامه ریزی منطقه ای هدف ، استفاده از منابع برای توسعه مناطق است. یکی از مهمترین موضوعات در توسعه منطقه ای شناخت کارکرد سکونتگاه ها و ایجاد قویترین ارتباط میان آنها است . بر همین اساس بررسی روابط کارکردی سکونتگاه ها به منظور رسیدن به الگوی مناسب سلسبله مراتب سکونتگاهی الزامی است.توسعه و بهبود سکونتگاه های روستایی به عنوان راهی در جهت رسیدن به توسعه یکپارچه و پایدارمنطقه ای مطرح بوده است. برای توازن بخشیدن به نظام سکونتگاهی روستایی موجود و توسه روستایی اتخاذ راهبردهای متفاوتی درزمینه ی استقرارجمعیت ضروری است .یکی از مهمترین راهبردها در این راستا، تقویت شهرهای میانی به عنوان یکی از عناصر مهم سیستم های ای ، در تعامل با کوچکترین عنصر سکونتگاهی یعنی روستاها و بزرگترین عنصر سکونتگاهی شهرها در سطح ملی منطقه ای ، موج دستیابی بهتر سکونتگاه های روستایی به خدمات شهری است که زمینه ساز تقویت و تحری توسعه ی مناطق روستایی و یکپارچگی اقتصادی و فضایی کشور خواهد شد.هدف از این تحقیق ، بررسی نتایج حاص از بررسی ها بیان می کند شهر نجف آباد در سطح شهرستان در چهار زمینبه آموزشی – فرهنگی ، بهداشتی- درمانی ، خدماتی – تجاری ، اداری- سیاسی می تواند ایفای نقش کند که از طریق بکارگیری روش تحلی شبکه می توان کارکرد و نقش سکونتگاه های انسانی را شناسایی و نقش آنها را تقویت کرد

کلیدواژه ها:

:نقش ، توسعه روستایی ، شهرمیانی ، نجف آباد