سامانه های سطوح آبگیر باران روشی مناسب برای مقابله با کم آبی

رشد فزاینده جمعیت در کشور و نیاز به توسعه در زمینه های مختلف اقتصادی از جمله کشاورزی و دامداری و توسعه سکونتگاه های روستایی وشهری، دستیابی به عرصه های طبیعی را اجتناب ناپذیر می سازد. در این رهگذر عدم اعمال مدیریت صحیح و نحوه بهره برداری از منابع آب، خاک و پوشش گیاهی که عموما همراه با تغییر کاربری اراضی است. موجب فسایش خاک و روان شدن هرزآب ها وطغیان مسیل و رودخانه ها می شود. اگرچه آب یکی از عناصر طبیعی است که به فراوانی در کره زمین یافت می شود اما 97% از آب های موجود در جهان شور وغیر قابل شرب و استفاده در کشاورزی هستند . از 3% باقیمانه نیز بخش اعظمی به صورت جامد در قطب های شمال و جنوب متمرکزند. بنابراین وضعیت نامساعد منابع آب شیرین دنیا، بشر را بسوی راه حل هایی نوین در ارتباط با نحوه استحصال آب سوق می دهد. یکی از قدیمی ترین و در عین حال ناشناخته ترین و پیچیده ترین روش های مزبور، استحصال آب از سطوح آبگیر باران برای مصارف شرب، بهداشتی و کشاورزی می باشد. جمع آوری آب باران بدین طریق قدمت چندین هزارساله داشته و از دیرباز در بسیاری از مناطق جهان و ایران مرسوم و معمول بوده است. هدایت از آب از حوضچه های درختان به پای هر درخت از جمله این روش ها برای کشاورزی می باشد. نظر به اینکه توانمندی انسان در شناخت طبیعت برای فایق آمدن بر مشکلات، عموما از طریق کنجکاوی و کنکاش در طبیعت و جستجو برای دستیابی به روابط علت و معلولی پدیده های یپرامنش حاصل شده است. از این رو، تحقیق و بررسی در پدیده های گوناگون طبیعی این امکان را فراهم می سازد تا عوامل موثر در بروز و یا تشدید پیامدهای سودمند یا مضر، یک رخداد طبیعی یا غیر طبیعی شناخته شود. بی تردید این شناخت، شیوه های پیشگیری از بروز یک رویداد و یا مهار آن و یا حداقل کاهش زیان های آن را فراهم ساخته و در بسیاری موارد روش های بهینه بهره برداری از آن ها را نیز مهیا می سازد. دراین تحقیق مشکلات و معضلات موجود در ارتباط با سطوح ابگیر باران و همچنین کاستی های موجود در سیستم اجرایی در حوزه های آبخیز مورد بررسی و تحلیل قرار گرفته است. سپس به راه کارهایی اجرایی و تحقیقاتی در ارتباط با حل مشکل پرداخته شده است.

کلیدواژه ها:

سطوح آبگیر باران ، حوزه های آبخیز ، کنترل سیل