نمونه های از روش های بومی استحصال آب باران جهت کشا ورزی در استا ن فارس

استحصال آب باران یکی از شاخص ترین تکنیک های مدیریت بهره برداری از آب باران برای مقابله با کم آبی می باشد که در مناطق مواجه با کمبود آب به سرعت در حال توسعه می باشد.مبنای این روش اختصاص سطحی از زمین برای جمع آوری نزولات و سپس ذخیره سازی آن برای استفاده در زمان مورد نیاز می باشد.با توجه به تنوع روشهای استحصال آب باران،باید در انتخاب روش مناسب به ویژگی هایی از قبیل مقدار برندگی و نحوه توزیع آن،توپوگرافی زمین،نوع خاک،عمق خاک و عوامل اقتصادی و اجتماعی هر منطقه توجه جدی نمود.مشاهده کاهش درصد قابل توجهی از سیل،تولید محصول زراعی و باغی با استفاده رواناب،کاهش خسارت های سیل،حفظ خاک،تغذیه مصنوعی آبخوان،اشتغال و غیره بیانگر نتایج ارزشمند به کارگیری دانش بومی استفاده ی آب باران در مدیریت پایدار این حوزه های آبخیز است.پیشینه کاربرد روش های سنتی مدیریت آبخیز با محورهای کاهش هرز آب سطحی و استفاده از آب باران،در مناطق خشک و نیمه خشک استان فارس،به چند هزار سال میرسد.آثار به جای مانده از سطوح آبگیر کوچک و بزرگ در نواحی مختلف از جمله مناطق شمال،شرق و جنوب فارس حکایت از استفاده ی خردمندانه و دیرینه فارسیان از منابع آب و خاک عرصه آبخیزها دارد.زراعت سیلابی در دشت ایزدخواست،باغداری سیلابی در گراش و جمع آوری هرز آب با بنای سطوح آبگیر کوچک در آبخیز های استهبان و پرزیتون،نمونه هایی شاخص از همزیستی دیرینه آبخیز نشینان هوشمند این دیار با عوامل غیر زنده آبخیزها است.

کلیدواژه ها:

استحصال آب باران ، استان فارس ، انحراف سیلاب ، آبیاری سیلابی