نقش پتانسیل وکارکرد های مناطق بیابانی در جهت توسعه اکوتوریسم

بیابان سرزمینی در مناطق خشک،نیمه خشک و خشک نیمه مرطوب با میزان متوسط بارندگی سالیانه کمتر از 51 میلیمتر و درصد پوشش گیاهی چند ساله کمتر از ده درصد به طوری که بهره برداری از آن در شرایط طبیعی به صرفه و صلاح نمی باشد. بیابان ها و نواحی کویری به عنوان بخش وسیعی از کشور ایران دارای قابلیت مهمی در زمینه توسعه اکوتوریسم بیابانی است. این مناطق با کیفیت قابل ملاحظه ای در سطح مهمی از طبیعت گردی با پیشرفت فراوان قرار دارند و می توانند پاسخگوی بخش قابل توجهی از نیازهای روحی و تفریحی گردشگران باشند. در این مقاله با استناد بر روش پژوهش توصیفی - تحلیلی از طریق مطالعات کتابخانه ای سعی برمعرفی قابلیت ها و پتانسیل های مناطق بیابانی گردیده است . با توجه به شرایط زیست در مناطق بیابانی و فقر و بیکاری طاقت فرسای آن امید است با استفاده از برنامه ریزی و استفاده از قابلیت ها یی نظیراین مناطق همراه با مشارکت مردم و سرمایه گذاریهای بخش خصوصی و دخالت سایر دستگاه های مربوط بتوان در اقتصاد و اشتغالزایی مردم سخت کوش مناطق بیابانی و کویری تحولی چشمگیر را ایجاد نمود و با بهره برداری از این موهبت الهی چهره فقر را از این مناطق بزداییم.

کلیدواژه ها:

مناطق خشک ، پتانسیل بیابان ، اکوتوریسم ، گردشگری