نقش کشاورزی پایدار کم نهاده LISA در توسعه روستایی

در کشورهای توسعه یافته، کشاورزی مدرن بر سیستم های کشاورزی، با نهاده بالا متکی است که سازگار با محیط زیست نیست و به علت محدودیت های منابع در آینده نزدیک از پایداری لازم برخوردار نمی باشد. سیستم های تولیدی نهاده بالا اغلب شامل وسعت زمین به جرایب بزرگ با تکیه بر ماشین آلات سنگین، ارقام پرمحصول، کودهای مصنوعی و طبیعی، برنامه های کاربردی مکرر آفت کش ها، و استفاده از آبیاری تشکیلشده است . کاهش منابع در کنار افزایش جمعیت، استفاده از سیستم های با نهاده زیاد را غیرپایدار ساخته است. استمرار استفاده از این سیستم ها در آینده به علت فقدان منابع خاک، انرژی و فسفر به طور فزاینده ای دشوارشده است. یکی از چالش های عمده پیش روی کشاورزی در سراسر جهان این است که چگونه نیاز غذایی جمعیت رو به افزایش را تامین نموده و همزمان عدالت اجتماعی و محیط زیست بهبود یابد .در کنار مباحث بین المللی در مورد توسعه پایدار، و تا حدی در پاسخ به افزایش فشار افکار عمومی در مورد مسائل زیست محیطی، کشورهای توسعه یافته همچنین چارچوب معرفی شده ای برای کشاورزی پایدار دارند .برخلاف کشاورزی صنعتی سنتی ، این سیاست ترویج استفاده از نهاده های شیمیایی را کاهش می دهد، مانندآفت کش ها، کود و انرژی های فسیلی، و بیشتر مدیریت زیست محیطی در تولید محصولات غذایی را مطرح می سازد. با این حال، نگرانی وجود دارد که با استفاده از نهاده کمتر ممکن است بهره وری کشاورزی و رقابتکاهش یابد. این نظام تولیدی، استفاده وسیع از نهاده های خارجی را منع کرده است و توجه آن بیشتر به استفاده بهینه از منابع طبیعی محلی، بالا بردن بهره وری و حداقل استفاده از نهاده های خارجی می باشد. این روش3 کشاورزی پایدار، سبب تقویت و پیشرفت کشاورزان و اجتماعات روستایی بر پایه دانش، مهارت، ارزش ها، فرهنگ و نهاد های اجتماعی و دانش بومی می شود.