تبیین جایگاه کشت هیدروپونیک در پایداری زیست محیطی در آمایش سرزمین بر اساس تکنیک رتبه بندی بر اساس تشابه حل ایده آل

خاک به عنوان بستر رویش محصولات کشاورزی یکی از پایه های اساسی فرایند توسعه زیست محیطی به شمار می رود که ماحصل فرایندی طولانی است. در آمایش سرزمین که مدیریت خردمندانه فضاست تلاش می شود تا در بهره برداری از خاک درطی انجام فعالیتهای کشاورزی نوعی تعادل زیست محیطی ایجاد گردد تا علاوه بر بهره برداری مطلوب و بهینه توان محیطی سرزمین نیز حفظ گردد. از آنجا که در حال حاضر به خاطر افزایش جمعیت و کاهش سطح زیرکشت به دلیل تغییرکاربری اراضیو همچنین کاهش میزان آب از یک طرف با کمبود منابع آب و خاک برای کشاورزی مواجه هستیم و از طرف دیگر با افزایشجمعیت، نیاز به تولید بیشتر محصولات کشاورزی داریم و منابع آب و خاک موجود در کشور قادر به تولید محصولات کشاورزی در مقیاس وسیع نیست لذا لازم است تا روشهای نوین کشت به تناسب استعدادها و توان های انسانی، فنی و طبیعی روستاها توسعهیابد، از اینرو در این مقاله سعی شده است تا به بررسی رابطه بین بهره گیری از کشت هیدروپونیک و پایداری زیست محیطی درآمایش سرزمین پرداخته شود و بر اساس روش تحقیق ترکیبی - پیمایشی بهره گرفته شده و سپس با تکنیک رتبه بندی بر اساس تشابه حل ایده آل به کار گیری روش کشت هیدروپونیک در تولید محصولات کشاورزی در روستاهای شهرستان پاکدشت درمقایسه با کشت فاریاب و دیم مورد بررسی و تجزیه و تحلیل قرار گرفت و بر این اساس کشت گلخانه ای از نقطه نظر حفاظت از محیط زیست و بهره برداری بهینه از آب و خاک در جایگاه برتر می باشد

کلیدواژه ها:

کشت هیدروپونیک ، پایداری توسعه زیست محیطی ، آمایش سرزمین ، تکنیک تاپسیس