کاهش آسیب پذیری شهر در برابر زلزله،رهیافتی جهت خلق شهر پایدار

فجایع ناشی اززلزله تنش میان دو پدیده یکی طبیعی عملکرد طبیعی زمین و دیگری ساخته دست بشرسکونتگاه انسان است درتقابل میان محیط طبیعی و مصنوع عامل موثرطبیعی و عامل متاثر ازآن مصنوع است دراین رابطه عمق فاجعه ارتباط مستقیم بادرجه اسیب پذیری و میزان پایداری سکونتگاه ها دارد دراین میان برنامهریزی مناسب با پوشش دادن حوزه های تخصصی عمران معماری و شهرسازی میتواند درافزایش انعطاف پذیری سکونتگاه ها و کاهش اسیب های ناشی ازوقایعی چون زلزله نقش موثری ایفا نماید هدف ازانجام این پژوهش بررسی تجارب کشورایران و سایرکشورها دربرنامه ریزی کاهش اسیب پذیری شهر دربرابر زلزله با هدف افزایش پایداری شهر است روش انجام پژوهش کاربردی حاضرنیز برگرفته ازنتایج بررسی های توصیفی استنتاجی کتابخانه ای و روش تحلیلی آن استنتاجی - مدلسازی می باشد برمبنای نتایج بدست آمده میتوان گفت بومی سازی الگوهای موفق جهانی امادگی شهرها را دربرابر زلزله افزایش داده و با تنزل اسیب های ناشی ازآن ازسطح فاجعه به اسیب های جزئی می تواند افزایش پایداری شهر را به دنبال داشته باشد.

کلیدواژه ها:

زلزله/آسیب پذیری/شهرپایدار/تجارب/شهرسازی