ضرورت احیای بافتهای تاریخی در نظام توسعه پایدار شهری نمونه موردی محله مهادمهین تبریز

ارتقا نیازهای جدید زندگی شهری بدلیل رشدشهرنشینی به گسیختگی بخش قدیمی و امروزی شهرها انجامیده است بافت محلات قدیمی پیرامون هسته مرکزی شهرها درپاسخگویی به نیازهای زندگی معاصر عاجر مانده اند و ضروری به نظر می رسد قبل ازانکه معضل بافت کهن شهرها تبدیل به بحران شود روشی کارامد جهت مداخله درآنها اتخاذ شود دراین اثنا پایداری تحت عنوان عاملی برای تامین نیازهای امروز تعریف شده بگونه ای که توانمندیهای نسل اینده را درتامین احتیاجاتشان به خطر نیاندازد مقاله حاضر ابتدا با اسیب شناسی مساله ازطریق برشمردن مشکلات این بافت ها و گسترش مفهوم توسعه پایدار شهری بهره گیری پایدار ازظرفیت های توسعه ای رها شده درون مناطق شهری را توصیه می کند و با بیان ضرورت نوسازی و بهسازی بافت های فرسوده ازابعاد مختلف مشکلات موانع نارسایی های پیش روی را بررسی و دراثنای واکاوی نمونه های مشابه به ارزیابی ظرفیت های بالقوه و قابل بارگذاری مجدد درمحلات و ارایه راه کارها و پیشنهادات می پردازد این پژوهش ازنوع توصیفی تحلیلی باهدف شناسایی ظرفت های توسعه ای موجود درمحله قدیم مهادمهین تبریز میب اشد جامعه اماری تحقیق ساکنین این محله بوده اند که به منظور بررسی ضرورت باززده سازی ازمیان آنها 200 نمونه با فرمول کوکران انتخاب و بروش تصادفی ساده مورد پرسشگری قرار گرفته اند.

کلیدواژه ها:

توسعه پایدار ، بافت فرسوده ، باززنده سازی ، ظرفیت های توسعه ای ، نرم افزارSpss