تحلیلی بر جداره های پایدار در معماری ایران با رویکرد مفهوم سازی فضا

انسان امروزی درجدال باخود وعوامل بیرونیدرگریز ازفضاهای شکلی به دنبال مفهوم تازه ای ازفضاهای انسان زیست است دردهه 1950 درواکنش به غیرانسانی بودن فضاهای معماری مدرن حرکتی درادبیات و اثار معماری مدرن صورت گرفت که درآن ارزشها و کارکردهای معماری بومی وسنتی درمعماری مجددا مطرح گردید هدف ازاین پژوهش بررسی تحلیلی جداره های پایداردرمعماری ایران با محور بازیافت مفهوم سازی فضا می باشد براین اساس دو فرض می تواند مطرح گردد فرض اول امکان الگوی پذیری جداره معماری معاصر به عنوان راهکاری پیشروی سازماندهی الگوی فضای پایدار می باشد فرض دوم امکان به کارگیری این الگو به عنوان عنصرانسجام بخش درفضاهای معماری و شهری می باشد روشتحقیق دراین پژوهش بصورت توصیفی و تحلیلی می باشد که پس ازبیشینه یابی تاثیرجداره برافراد دربازه های زمانی مختلف به بررسی تاثیرآن برافراد درزمان حاضرپرداخته شده است و درنتیجه تحلیلی برجداره های پایداردرمعماری ایران با اتکا برمفهومسازی فضا انجام گردیده است