تاب آوری محله های مسکونی در برابر تغییرات اقلیمی و خرد اقلیمی با توجه به ضمیمه بومی

شهر و اقلیم، دو سیستم انسان ساخت و طبیعی هستند که تأثیرگذاری تنگاتنگی بر یکدیگر دارند.نگاهی به تجربه توسعههای شهری جدید و محلات در ایران به عنوان یک سنت جدید در شهرسازی معاصر کشور گویای این مطلب است که دراین طرح ها، به طراحی اکولوژیکالی به عنوان یک جزء لاینفک طراحی و برنامه ریزی شهری توجه چندانی نشده است. ایندر حالی است که بافت های شهری تاریخی که ماندگاری خود را در یک دوره تاریخی تا به امروز حفظ نموده اند وپایداریخود را تا قبل از مداخلات مدرنیستی در آنها، به گونه ای کاملاً آشکارا جایگاه ارزشمند چنین مفهومی را در مقیاس هایمختلف پیش رو قرار می دهند. طراحی شهری همساز با اقلیم سعی در معرفی الگوهای کالبدی جهت طراحی شهری پایدار زیست محیطی دارد ، نوعی ازشهرسازی که امروز در بسیاری از جوامع علمی جهان مورد توجه است.این تحقیق در پی آن است که با توجه به کشف و تحلیل الگوهای اکولوژیکی در شهریزد در مقیاس محله به بازنگری وضعموجود و ارائه راهکارهای اکولوژیکی اقلیم گرم و خشک جهت نیل به محله پایدار، تا از این طریق بتوان ضمن ایجاد محیطمناسب و برقراری آسایش و صرفه جوئی در مصرف انرژی به طراحی شهری همساز با اقلیم دست یافت. در طراحی فضاهایشهری چنین بافت هایی در صورت استفاده از معیارهای اکولوژیکی زمینه پایداری زیست محیطی و به تبع آن پایداری هایاجتماعی و حضور شهروندان و ایجاد فعالیت های پویای شهری فراهم می گردد، اهمیت این مسأله با توجه به شرایط اقلیمیخاص حاکم بر منطقه دو چندان می شود.

کلیدواژه ها:

اقلیم ، طراحی شهری ، محله همساز با اقلیم ، ضمینه گرایی