نقش معماری زمینه گرا در حفظ و انتقال هویت معماری بومی

به دنبال رشد جمعیت و تغییر در شرایط و عوامل موثر برگسترش شهرها توجه به حوزه های درونی آنها یک اصل تعیینکننده در جهت پایداری شهری بوده است . آنچه در این میان در درجه اول اهمیت قرار دارد، زمینه است. زمینه به مثابهبستری است که عناصر شهری در درون آن ساخته و پرداخته می شوند و زمینه گرایی دیدگاهی است که علاوه بر جنبه هایکالبدی، به ابعاد انسانی، فرهنگی، اجتماعی و تاریخی نیز توجه دارد و دراین راستا معماری نقش اول را دارد. زمینه گرایینگرشی معماری است به عواملی همچون طبیعت، اقلیم، کالبد بناهای تاریخی موجود و فرهنگ که برضرورت توجه به محیطپیرامون تاکید داشته و با درک پیام بسترخود شکل میگیرد و به عینیت می رسد. مدعیان این سبک بر این باورند که توازنمیان اثر و زمینه میتواند برای هم برای اثر و هم برای زمینه موثر و تقویت کننده باشد. در این راستا نگرش صحیح درهمساز نمودن بناها با هویت فرهنگی، آداب و رسوم، دین، طبیعت و اقلیم یک سرزمین خاص در جهت حفظ ارزشهایتاریخی، محیط زیست و استفاده بهینه از منابع، مبین هویت معماری بومی آن منطقه بوده و می تواند از اصلی ترین مولفههای هدایت زمینه گرایی باشد. در این مقاله سعی می شود تا نقش نگرش زمینه گرایی در حفظ انتقال و ارتقاء معماری بومیبررسی گردد.

کلیدواژه ها:

معماری ، زمینه گرا ، بومی