هیات پرشکوه انسان خودشکوفااز نگاه فردوسی با رویکرد تطبیقی با نظریه مازلو

انسان گرایی با ماهیت شعر در پیوسته و جزء جدایی ناپذیر آن است. هیات پرشکوه انسان درنگاه فردوسی نشان میدهد که سخن گفتن او ازانسان امری تفننی نیست بلکه تلاش او در نشان دادن پیچیدگیها و زوایای نامکشوف روح و دنیای آدمی سبب شده اثری با ویژگیهای ممتاز انسانی آفریده شود؛ شاید به نظر نگارنده ترسیمی تازه از انسان دنیای پیچیده امروز که در گذشته میزیسته است. او سعی در پرورش انسانهایی اخلاق مدار ودر عین حال خودشکوفا دارد . او به خوبی میداند هزینه کردن برای منابع انسانی برای داشتن آرمان شهر، لازم است و حقبه از این آزمون سربلند بیرون آمده است تفکری که علممدیریت امروز، تمام توانش را برای آن صرف کرده است.

کلیدواژه ها:

شاهنامه فردوسی ، مازلو ، انسان ، خودشکوفایی