تحلیل شاخص های کیفی مسکن در بافت های فرسوده شهری (مطالعه موردی: محله آبکوه، مشهد)

امروزه یکی از اهداف عمده تحقیقات برنامه ریزی شهری، دست یابی به بیشترین مطلوبیت و رضایتمندی ساکنین از کیفیت مسکن، در بافت های مختلف شهری می باشد. با توجه به تنوع الگوهای سکونتی و وجود بافت های فرسوده بسیار در کلانشهرها، پرداختن به مسأله رضایتمندی از مسکن به منظور ارتقاء کیفیت زندگی بسیار مهم جلوه می کند؛ در پژوهش حاضر سعی شده تا با شناخت مفهوم رضایتمندی از مسکن، شاخص های تأثیرگذار بر کیفیت مسکن در محله آبکوه واقع در منطقه یک شهر مشهد شناسایی گردد. نتایج تحقیق نشان دهنده رضایتمندی پایین(3>2.29) ساکنین محله از کیفیت واحد سکونت خود می باشد. در این میان بیشترین میزان رضایت از آلودگی هوای منزل و بیشترین میزان نارضایتی از استحکام واحد سکونت در مقابل زلزله می باشد. همچنین رضایتمندی از مسکن با ایجاد 5 بار ارتباط معنادار، تأثیر پذیری نسبتاً بالایی را از ویژگی های اجتماعی و اقتصادی ساکنین(متغیرهای سن، تحصیلات، جنسیت، وضعیت تأهل و شغل) داشته است. بیشترین شدت همبستگی نیز مربوط به متغیر سن و پس از آن متغیر وضعیت تأهل می باشد.

کلیدواژه ها:

کیفیت مسکن ، رضایتمندی سکونتی ، بافت های فرسوده شهری ، ادراک ذهنی