بررسی پایداری زیست محیطی در فضاهای باز طبیعی میان ساختمان ها در شهرها

فضاهای باز طبیعی شهری عرصه ی عمومی، فعالیت مردمی، حضور مردم، سرزندگی در شهرها و به عنوان تنفسگاه شهری میان فضای بین ساختمان ها در شهرها با هر نوع اقلیم مخصوصا اقلیم گرم و خشک می باشند. زندگی در فضای باز طبیعی میان ساختمان ها یکی از مهم ترین جذابیت های شهرها در ساعات مختلف شبانه روز محسوب می شوند، بنابراین در این فضاها باید فضاهای طبیعی در نظر گرفته شود تا که مکانی از هر نظر دلپذیر به وسیله مولفه های زیبایی بصری ایجاد شوند. همچنین فضاهای باز در شهرها تلفیقی از فضاهای طبیعی و مصنوعی است که در میان توده ها قرار گرفته است و شامل خیابان ها، میدان ها،پارک ها، فضاهای سبز، فضاهای طبیعی شهری و فضاهای باز میان ساختمان ها و ... می شوند. در مفهوم توسعه ی پایدار، فضاهای باز، یک عنصر توسعه ی فضایی را در نواحی بیش از حد ساخته شده و نواحی که برای توسعه ی ساخت و ساز در نظر گرفته شده اند، تشکیل می دهند. یکی از راهبردهای اساسی توسعه ی پایدار در طراحی شهری، تاکید بر فضاهای باز میان ساختمان ها در شهرهای گرم و خشک می باشند. بنابر این فضای باز طبیعی در مناطق متراکم شهرهای بزرگ این مناطق و محیط های اطراف آنها در عین این که برای حفظ زمین، طبیعت بکر و فضای باز طبیعی در شهرها تاکید می شوند، به منظور رعایت استانداردهای پایداری برای حفاظت از محیط زیست و توجه به نسل های آینده بیش از پیش اهمیت می یابد. این پژوهش تلاشی برای تاکید بیشتر بر پایداری و حفاظت زیست محیطی در فضاهای باز طبیعی میان ساختمان های این نوع مناطق صورت گرفته،بنابراین در ابتدا به بررسی مفاهیم و تعاریف مرتبط با فضای باز میان ساختمان ها در راستای توسعه ی پایدار پرداخته و سپس با بررسی و تحلیل مفاهیم معیارهایی را در راستای ارتقای کیفی این فضاها ارائه می دهد و در نهایت نتایج این پژوهش در قالب پیشنهاداتی به منظور توجه بیشتر و بهبود فضاهای باز طبیعی میان ساختمان ها ارائه گردیده است.

کلیدواژه ها:

توسعه ی پایدار ، فضاهای باز میان ساختمان ها ، فضاهای طبیعی ، شهر