بررسی اثرات احیاء اراضی بیابانی در افزایش ترسیب کربن خاک و توسعه پایدار محیط

افزایشنگرانی ها در زمینه گرمایشجهانی و تغییر اقلیم موجب شده است که به خاکو توانایی آن در ترسیب کربن به صورت پایدار، توجه ویژه ای معطوف شود. احیاء اراضی بایر از طریق کاشت گونه های گیاهی سازگار و مدیریت بهینه ی آن تاثیر زیادی بر افزایش ترسیب کربن خاک دارد، به طوری که خاکاکوسیستم های جنگلی با پوششدرختی و گیاهی مخزن اصلی کربن آلی است. ترسیب کربن به تبدیل دی اکسید کربن اتمسفری به ترکیبات آلی کربن دار توسط گیاهان (که طی فرایند فتوسنتز انجام می گردد) اطلاق می شود. بنابراین با اعمال مدیریت صحیح (درجهت افزایش پوشش گیاهی و افزایش بیوماس) می توان مقدار کربن آلی خاک را افزایش داد. گونههای مختلف تاغ به ویژه گونهHaloxylon ammodendron به لحاظ سازگاری با شرایط اقلیمی اکثر مناطق خشک و نیمه خشک و بدلیل قابلیت رشد و تکثیر سریع آنها، علاوه بر ترسیب کربن در خاک می توانند به عنوان گونه های مناسب جهت توسعه پوشش گیاهی، حفاظت خاک، جلوگیری از حرکت ماسه های روان، مد نظرقرار گیرند. از این لحاظ در استان کرمان به دلیل واقع شدن در اقلیم خشک و وجود فرسایش آبی و بادی، توجه ویژه ای به کاشت و توسعه این گیاه در اراضی بیابانی شده است

کلیدواژه ها:

تاغ ، اراضی بیابانی ، ترسیب کربن ، خاک