ضرورت بازنگری اصول توسعه پایدار با توجه به شاخصهای فرهنگی، در کشورهای در حال توسعه(نمونه موردی: نواحی گرم و خشک ایران)

آنچه که از دیرباز تمدنهای مختلف را هویت بخشیده و رشد، تکامل، تحول و دگرگونی آنها را شکل و جهت داده است عقاید و جهانبینی حاکم بر آنها در قالب فرهنگ جامعه بوده است.درعین حال برای اداره جامعه و تنظیم فعالیتها و روابط آنها اصول و سیاستهایی نیز تبیین و اتخاذ می- گردد. این اصول و سیاستها هنگامی کارایی لازم را داشته و به عنوان عاملی در جهت توفیق و تعالی جامعه عمل مینمایند که با معیارهای برآمده از فرهنگ آن ارزیابی و تأیید شده باشند.تقلید و تکرار الگوهای توسعه مأخوذ از تمدنها و جوامع با جهان بینی و فرهنگ متفاوت، جامعهی مقلد را به سمت تشابه با جامعه مبدأ سوق خواهد داد. یکی از ایده های نسبتا جدید که معمولاً موضوع روز نیز هست نظریه توسعه پایدارمی باشد.موضوعات اصلی مطرح در توسعه پایدار عبارت از اقتصاد، جامعه و محیط زیست هستند و به این ترتیب در معرفی نسخه بومی توسعه پایدار برای هرکشوری، توجه به دو موضوع فرهنگ و محیط که تعریف کننده ویژگیهای اقتصادی، جامعه و محیط و رابطه انسان با آنها در هرجامعه ای می باشند از اهمیت شایان توجهی برخوردار است. امروزه در کشورهای در حال توسعه مانند ایران، دربسیاری موارد در تهیه برنامهها و طرحها و از جمله در برنامههای توسعه و ارزیابی آنها از الگوها، شاخصها و معیارهای توصیه شده توسط سازمانهای جهانی و یا رایج در سایر جوامع توسعه یافته استفاده می شود که این امر غالباً بدون ارزیابی و توجه به تبعات فکری و فرهنگی آنها و قابلیت های محیطی منطقه می باشد. این پژوهش سعی دارد با بررسی تبعات ناشی از عدم توجه به انسان و تفاوت درنیازها و خصوصیات وی و همچنین تفاوت های فرهنگی و محیطیمناطق گوناگون، به ضرورت تدوین شاخص های فرهنگی و محیطی در کشورهای درحال توسعه – بطور مشخص نواحی گرم و خشک ایران بدلیل شرایط خاص محیطی و فرهنگ - ی و لزوم بومی سازی اصول توسعه پایدار با توجه به این شاخصها، قبل از اجرای برنامه پرداخته میشود. این پژوهش به روش کتابخانه ای- رایانهای و بر مبنای منابع اسنادی و شفاهی صورت گرفته که نتایج حاصل در این مقاله ارائه شده است

کلیدواژه ها:

توسعه پایدار ، فرهنگ ، محیط ، بومیسازی ، نواحی گرم و خشک