ضرورت مداخله گری مدیریت دانش در تحقق پایداری کشاورزی و منابع طبیعی

منابع طبیعی محیط پیرامون ما یا منابع زمین، در مجموع، بخشی از ثروت های بی کرانی است که حیات مادی انسان بدان وابسته است. بسیاری از خواسته های انسانی و به اعتباری، مجموعه نیازهای مادی بشر از منابع طبیعی تأمین می شود. اینمنابع از نظر کاربردی، به دو گروه طبقه بندی می شوند: منابع پایان پذیر و منابع تجدید شونده. منابع رستنی جنگل ها و مراتع ، از جمله منابع تجدید پذیری هستند که به شرط رعایت موازنه های بیولوژیکی و اکولوژکی، آنها را در دوره هایطولانی تر می توان مورد بهره برداری قرار داد. اهمیت فوق العاده این منابع بیشتر از آن جهت ناشی می شود که به موجبخصوصیات طبیعی، دارای قابلیت های چند جانبه بوده و در تداوم بقای سایر منابع تجدید پذیر به شدت تأثیر دارند. از طرفی مدیریت دانش در این زمینه، یعنی دانش زیست محیطی موجود در سازمان های متولی و بهره برداران در بین آنها تسهیم وبه اشتراک گذاشته شود. در واقع تسهیم و به اشتراک گذاری دانش، عبارت است از تعاملات میان فردی گسترده ای است که موجب می شود دانش و تجربه به طور مؤثر و شایسته ای توزیع و جذب شود. مقاله مروری حاضر، قصد دارد مفهوم مدیرت دانش را روشن کند و نقش آن را در پایداری کشاورزی و منابع طبیعی مورد بررسی قرار دهد. می توان نتیجه گرفتکه با توجه به تغییرات و تحولات سریع در محیط پیرامونی، می طلبد که متولیان منابع طبیعی و محیط زیست در ابتدا خود، دانش جدید را فرا گیرند و همچنین راه های نوین کسب دانش و راه های نوین انجام کارها را نیز کسب نماید و این امکانرا برای بهره برداران منابع طبیعی فراهم آورند تا راه های نوین تحقیق در مسائل، تفسیر و تعبیر آنها را به عنوان بخشی ازمدیریت خود برگزینند. از این رو می توان توصیه کرد که با ایجاد یک نقشه و طراحی جامع برای نظام ترویج منابع طبیعی کشور بر اساس مؤلفه های مدیریت دانش، به پایداری هرچه بیشتر منابع طبیعی کمک کرد.

کلیدواژه ها:

مدیریت دانش ، پایداری ، منابع طبیعی ، محیط زیست ، تسهیم دانش