تعیین ظرفیت باربری کششی نهایی آرماتور کاشته شده در بتن با استفاده از چسباننده های نوین

انواع مختلفی از میل مهارهای شیمیایی که برای قراردهی در مصالح موجود استفاده می گردد در بازار وجود دارد. این میل مهارها عموما نقش فولادی را دارند که درون یک بازشوی از پیش حفاری شده در ماده ی پایه قرار می گیرد. این اتصال در مورد کاشت آرماتور در بتن به وسیله ی چسباننده ( رزین، ملات و یا چسباننده های نوین ) تامین می گردد. در حال حاضر در بسیاری از روش های استفاده شده در طراحی، ظرفیت باربری کششی نهایی آرماتور کاشته شده در بتن براساس این فرض ساده سازی شده است که بتن یا چسباننده به صورت مستقل گسیخته می گردند. این فرض در مقررات معتبرسازی مصالح هم از جمله برای آرماتور کاشته شده در بتن موجود مثلا ETAG به کار می رود. پژوهش حاضر بر مطالعه تاثیر کیفیت چسبندگی (بین چسباننده و بتن) بر ظرفیت باربری کششی نهایی میل مهار با استفاده از چسباننده های نوین و بررسی رفتار آرماتور کاشت در این مورد تاکید دارد. نتایج آزمایش ها میزان عمق کاشت میلگرد، نوع چسباننده و قطر میلگرد را از عوامل مهم موثر بر بهبود رفتار میلگرد کاشته شده در بتن نشان می دهد.

کلیدواژه ها:

رزین کاشت ، آرماتور ، بتن ، عمق کاشت