تفاوتهای اجتماعی - فضایی اسیب پذیری شهر تهران نسبت به خطر زلزله و رهنمودهای آن برای سیاستگذاری کاهش اسیب پذیری

مرور تحولات نظری نشان میدهد که از دهه 1970 پژوهشهای اسیب پذیری و بحران علاوه بر توجه و تمرکز برتوزیع فضایی اسیب ها و بحرانها تلاش نموده است که به چرایی و تبیین تفاوت های اجتماعی و فضایی در میزان اسیب پذیری و بحران با تاکید بر فعالیت هایانسانی و نقش جامعه نیز بپردازد و تنهابه نیروهای طبیعی و براورد اسیب ها و زیان ها و اقدامات مدیریت بحران و واکنش اضطراری اکتفا نکند دراین دهه رابطه بین فعالیت های انسانی و بحرانهای ناشی از مخاطرات طبیعی تایید شد و در دهه های بعد بویژه اواخر دهه 1980 و اوایل دهه 1990 میلادی پژوهشهای چشمگیری در رابطه با گروهها و مناطق اسیب پذیرتر درسطوح فراملی کشورهای در حال توسعه در مقابل کشورهای توسعه یافته و ملی کشوری و شهری و روستایی و چرایی و تبیین آن صورت گرفته است.