طراحی پارکلت به منظور ایجاد اجتماع پذیری (نمونه موردی خیابان امام خمینی سیرجان)

شهر بدون حضور پیاده و مردم ارزش نداشته و هویتی پیدا نمیکند و این عابرین پیاده هستند که سرزندگی ، حیات و پویایی را به داخل شهرها هدایت می کند . پس همواره شهر می بایست برای عابر پیاده و بر اساس نیازها و علایق آن ها طراحی شود تا شهروندان از حضور و استفاده از شهر و فضاها و مکان های شهری لذت برده و با ایجاد حس تعلق و خاطره انگیزی ، شهر را همچون خانه و دارایی خود به شمار بیاورند. در طراحی خیابان های شهر سیرجان به عابرین پیاده توجهی نشده حتی بعضی از خیابان ها تردد برای افراد غیر معلول نیز مناسب نمی باشد، برای تساوی حقوق شهروندی بایستی در طراحی خیابان ها عابرین پیاده نیز در نظر گرفته شوند. به همین منظور این موضوع را مورد بررسی قرار داده تا به خلق فضایی در جهت فراهم کردن آسایش و آرامش بیشتر عابرین پیاده دست یافت. خیابان امام سیرجان از جمله خیابان های مهم و پر رفت و آمد است که در مرکز سیرجان واقع است ، مراکز تجاری که در این مسیر قرار گرفته جمعیت زیادی را به خود جذب می کندکه متاسفانه هیچ گونه تمهیداتی جهت استراحت عابرین پیاده و برقراری تعاملات اجتماعی نشده است . هدف کلی این مقاله بررسی راهکاری جدید جهت ارتقاء تعاملات اجتماعی در مسیرهای حرکتی به وسیله طراحی پارکلت می باشد ، این طرح براساس دید وادراک ناظر در فضا شکل گرفته است و به عنوان روشی درجهت منظر شهری پایدار می تواند در طراحی شهری مورد استفاده قرار گیرد. روش پژوهش به صورت پیمایشی بوده ، و با استفاده از روش کوکران نمونه آماری انتخاب شده اند و از طریق معیارهای مختلف به سنجش جنبه های مختلف کیفی و کمی طراحی پارکلت پرداخته شد . نتایج پژوهش نشان میدهد به جای اینکه یک خودرو در خیابان پارک کند افراد بشتری می توانند از مزایای این جای پارک استفاده کنند ، تشویق شهروندان برای استفاده از حمل و نقل غیر موتوری و همچنین باعث افزایش توسعه اقتصاد محلی می شود .

کلیدواژه ها:

پارکلت ، تعاملات اجتماعی ، عابر پیاده ، فضای شهری