علوم انسانی در ایران و راه های ارتقاء آن

درهرجامعه ای، مرتبه و اعتبارعلوم انسانی به میزانی است که آن جامعه برای انسان و ح یات جمعی قائل است.از یکسو،علوم انسانی از منظر تاریخی و فلسفی، نظیر بسیاری از حوزه های دیگر دانش، در متون و ادبیات گذشته ونزد قدما و پیشینان ما از وج هه واعتباری خاص برخوردار بوده است؛ به دیگر سخن، رویکردهای حکیمانه و فیلسوفانه به زندگی انسان و ابعاد و مسائل آن در این قلمرو دارای سابقه ای کهن است؛لیکن از منظر علم روش شناسی و رویکردهای علمی و تجربی به واقعیت ها و پدیده ها و نیز شاخص های یک مطالعه روشمند و ساخت مند، همچون بررسی و مشاهده، گردآوری و طبقه بندی داده ها، توصیف و تحلیل پدیده هاو نیز تبیین نظریه ها و الگوها، علوم انسانی در ایران حوزه ای بالنسبه جوان قلمداد می شود.از سوی دیگر، علوم انسانی در ایران در قیاس و تطبیق با سایر حوزه های علم و دانش، شرایط دشوار و پرچالشی را سپری کرده است. اگرچه مصادیق بسیاری از مسائل و چالش های دهه های دور علوم انسانی در ایران بسیار کمرنگ هستند ،در شرایط کنونی با مسائل و چالش های خاص درونی، هنجاری و محیطی زمانه روبر واست که در این مقاله به بخشی از آنها اشاره خواهد ش د. این مقاله پژوهشی در صدد است ،ضمن درآمدی بر علوم انسانی در ایران و بیان عمده ترین مسائل و چالش های علوم انسانی در دو دهه اخیر، دلایل و ریشه های توسعه نیافتگی علوم انسانی و در نهایت شیوه های رشد و تعالی آن را برشمارد . روش این تحقیق به لحاظ هدف، کاربردی و به لحاظ گردآوری داده، توصیفی است . جامعه آماری این پژوهش استادان، پژوهشگران و صاحب نظران مرجع و شناخته شده علوم انسانی ه ستند. روش نمونه گیری، ترکیبی از نمونه گیری هدفمند 1 و نمونه گیری زنجیره ای 2 بوده است

کلیدواژه ها:

علوم انسانی ، علوم انسانی در ایران ، ریشه های توسعه نیافتگی ، مسائل علوم انسانی ، شیوه های اعتباربخشی