تحلیل انتقادی گفتمان معلولیت در سینمای ایران

گفتمان درجهان امروزابزار بازتولید مفاهیم و نظمهای موجود درمیدانهای گفتمانی متفاوت است هنگامی که بارویکردی انتقادی ازمنظر گفتمان به جهان پیرامون می نگریم شاهد اشاعه روابط سلطه میان گروه های مختلف درجامعه هستیم ازجمله نظم های گفتمانی مسلط گفتمان سلامتی است که باقرارگرفتن درموضع قدرت نظمهای گفتمانی دیگر نظیر معلولیت را به چالش می کشد معلولیت به مثابه مفهومی جامعه شناختی که ازدیدگاه گافمن برساختی است ازنحوه نگرش افراد سالم به انسان معلول توسط رسانه های مختلف درقالب برنامه های رسانه ای گوناگون به تصویر کشیده میشود سینما درجایگاه رسانه ای تصویری نقش مهمی دربازنمایی گفتمانهای مختلف دارد پیوند سینما و گفتمان موجب شکل گیری دیدگاه هایی نوین پیرامون مسائل مختلف اجتماعی خواهد شد مقوله معلولیت درچهارچوب سینما و فضای تصویری متاثر ازاین رسانه به خوبی ازطریق نمایش جنبه های متفاوت زندگی افراد معلول دیده میشود دراین میان روش تحلیل انتقادی گفتمان میتواند ابزارکارامدی درچگونگی به تصویرکشیدن معلولیت ازکانال رسانه باشد این رویکرد بااستفاده ازروش شناسی نورمن فرکلاف و تبیین جامعه شناختی آن ازطریق نظریه سه بعدی قدرت استیون لوکس وخشونت نمادین پیربوردیو موردتحلیل قرارگرفته است که بیانگر به حاشیه رانده شدن گفتمان معلولیت درسینمای ایران است

کلیدواژه ها:

سینما ، معلولیت ، تحلیل انتقادی گفتمان ، فرکلاف ، نظریه قدرت