نقش باورهای توانایی در استفاده دانش آموزان از راهبردهای خود ناتوان سازی در رقابت های ورزشی

بر اساس نظریه های شخصی، باور دانش آموزان درباره ثابت یا انعطاف پذیر بودن توانایی خود می تواند در روشن ساختن این موضوع که این عقاید و باورها چه نقشی می توانند در خود ناتوان سازی کودکان و نوجوانان داشتهباشند، کمک کننده باشد. هدف از این تحقیق بررسی نقش باورهای توانایی در استفاده دانش آموزان پسر پایه دوم دبیرستان ناحیه 1 آموزش و پرورش شهر قزوین از راهبردهای خود ناتوان سازی بود. برای این منظور از یک تحقیقعلی استفاده شد. آزمودنی ها شامل 81 نفر بود که به صورت تصادفی چند مرحله ای و هدفمند از بین دانش آموزان دارای باورهای توانایی ذاتی و افزایشی انتخاب گشتند . سپس همه آزمودنی ها در یک مسابقه دو 015 متر بامحدودیت زمانی یک دقیقه و چهل و پنج ثانیه برای به پایان رسانیدن آن شرکت و بعد پرسشنامه خود ناتوان سازیرا کامل کردند. نتایج به دست آمده از تحلیل داده ها نشان داد دانش آموزانی که جهت گیری توانایی افزایشی را گزارش کرده بودند در مقایسه با آزمودنی هایی که جهت گیری ذاتی برای توانایی خود داشتند از راهبردهای خودناتوان سازی کمتری برای مسابقه بعدی استفاده کردند. همچنین میانگین زمان آنها برای اتمام مسابقه کمتر بود . بر اساس یافته ها به نظر می رسد که جهت گیری توانایی می تواند در معنی تلاش از نظر دانش آموزان نقش داشته باشد.

کلیدواژه ها:

جهت گیری توانایی ، خود ناتوان سازی ، نظریه های شخصی