مقایسه انگیزش پیشرفت بازیکنان لیگ برتر و دسته اول فوتبال ایران

انگیزش پیشرفت یاپیشرفت گرایی به تمایل فرد با برخورداری از تسلط یا مبارزه طلبی برای رسیدن به یک موقعیت بهتر )کسب مهارت، رفع مشکل، پاداش، برتری جویی( گفته می شود. هدف از این تحقیق عبارت است ازمقایسه انگیزش پیشرفت و خرده مقیاس های آن شامل رقابت جویی، پیروزی گرایی و هدف گرایی در بازیکنان لیگ برتر و دسته اول فوتبال ایران. جامعه آماری تحقیق 1505 نفر بودند که از این تعداد 157 نفر از بازیکنان لیگ برتر با میانگین سنی 4/1±25/46 سال و 137 نفر از بازیکنان دسته اول با میانگین سنی 3/9±23/95 سال به صورت نمونه گیری تصادفی طبقه ای به عنوان نمونه آماری انتخاب شدند . ابزار اندازه گیری تحقیق پرسشنامه ورزش گرایی گیل ) 1568 ( بودکه بهرام و همکاران ) 1761 ( آن را هنجاریابی کردند . برای آزمون فرض طبیعی بودن داده ها از آزمون کولموگروف اسمیرنوف استفاده شد و نتایج نشان داد داده ها به طور طبیعی توزیع نشده اند ، لذا برای آزمون فرضیه ها از آزمون ناپارامتری من ویتنی در سطح a=0/05استفاده شد . نتایج نشان داد بین رقابت جویی بازیکنان لیگ برتر و دسته اول فوتبال ایران تفاوت معنی دار آماری وجود ندارد اما بین هدف گرایی ، پیروزی گرایی و انگیزش پیشرفت در دو گروه تفاوت معنی دار آماری ملاحظه گردید. به عبارت دیگر می توان گفت پیروزی گرایی، هدف گرایی و انگیزش پیشرفت بازیکنان لیگ برتر در ومقایسه با بازیکنان دسته اول در سطح اطمینان 50 % بیشتر است

کلیدواژه ها:

انگیزش پیشرفت ، رقابت جویی ، پیروزی گرایی ، هدف گرایی ، فوتبال