بررسی شیوع آلوایمیونیزاسیون در بیماران بتا تالاسمی ماژور در بیمارستان بعثت سنندج در سال های 1394-96

زمینه وهدف: ازدیاد نیاز به خون یکی از مشکلات عمده بیماران مبتلا به تالاسمی ماژور می باشد که دلایل متعددی دارد. تعیین میزان شیوع آلوایمیونیزاسیون و نوع آنتی بادی در این بیماران دارای اهمیت زیادی است. این مطالعه با هدف بررسی شیوع آلوایمیونیزاسیون در بیماران مبتلا به بتا تالاسمی ماژور در بیمارستان بعثت سنندج در طی سال های 94-96 صورت گرفت.مواد و روش ها: در این مطالعه توصیفی مقطعی 48 بیمار به روش تمام شماری وارد مطالعه شدند. بیماران تالاسمی ماژور که تحت درمان با تزریق خون مکرر قرار گرفته اند جهت ارسال آزمایشات آلوآنتی بادی و Indirect coombs از آن ها نمونه گرفته و به بانک خون فرستاده شدند. میزان نوع آلوآنتی بادی های مشخص و بر اساس سن ،جنس،گروه های خونی اصلی و فرعی، تعداد دفعات تزریق خون و میزان هموگلوبین اندازه گیری شدند. از آزمون های توصیفی و نرم افزار SPSS V13 به منظور تجزیه و تحلیل مورد استفاده قرار گرفت.یافته ها: توزیع جنسی در بین بیماران یکسان میانگین سنی افراد 079/8 ± 58/22 سال بود. میانگین هموگلوبین در این مطالعه07/1 ± 61/9 g/dl بود. بیشترین گروه خونی افراد O بود. بیشترین Rh افراد مثبت بود .14.58 درصد افراد دارای آلوایمونیزاسیون بودند که بیشترین فراوانی نوع آنتی بادی در این افراد نامشخص NONSPECIFIC بود.نتیجه گیری: مواردی مانند دفعات دریافت خون، سن آغاز دریافت خون همچنان به عنوان مواردی هستند که نقش آن ها در آلوایمونیزاسیون مورد سوال است. استفاده از خون کراس مچ شده امکان کاهش وقوع آلوایمینیزاسیون را کاهش می دهد

کلیدواژه ها:

تالاسمی ، آلوایمونیزاسیون ، دریافت خون ، اپیدمیولوژی