ارزیابی کیفی تناسب بخشی از اراضی فیرورق ( خوی ) برای محصولات سیب زمینی، گوجه فرنگی و ذرت

خاک به عنوان یکی از عوامل اصلی در تولید محصولات کشاورزی به شمار می رود که استفاده از آن بایستی براساس اصول صحیح و علمی صورت پذیرد تا بتوان از آن در تولید محصولات کشاورزی و به عنوان یک منبع پایدار در کشاورزی استفاده کرد . ولی هر گونه اشتباه در بهره برداری از آن موجب از بین رفتن این منبع با ارزش می گردد . در نتیجه بهره برداری از خاک باید به گونه ای باشد که در کنار رسیدن به حداکثر تولید، این منبع با ارزش برای استفاده های بعدی آسیب نبیند . یکی از راه هایی که برای رسیدن به این هدف وجود دارد ارزیابی تناسب اراضی برای محصولات رایج در منطقه می باشد . نگاهی اجمالی به مطالعات تناسب اراضی طی حدود دو دهه نشان می دهد که کشورهای زیادی مخصوصاً کشورهای در حال توسعه از روش های مختلفی برای ارزیابی اراضی استفاده نموده اند که از آن میان روش FAO تقریباً بیشترین کاربرد را داشته است . تحقیقات زیادی در کشورهای مختلف در این زمینه انجام شده و یا در حال انجام است (14). در کشور ما ارزیابی اراضی برای انواع تیپ های بهره وری از زمین برای اولین بار در سال 1333 پایه ریزی شده، ولی این مطالعات چشمگیر نبوده و تحقیقات کمی در این مورد صورت گرفته است . ضیائیان و ابطحی (1375) مطالعه کیفی تناسب اراضی را با توجه به اطلاعات خاکشناسی و آمار هواشناسی در منطقه دارنجان فارس انجام دادند که در آن ارزیابی تناسب اراضی برای کشت گندم و جو دیم براساس روش (13) FAO انجام و نیاز گیاهان از جداول ارائه شده سایس و همکاران استخراج (1993) و طبقه نهایی اراضی براساس سه روش محدودیت ساده و تعداد و میزان محدودیت و پارامتریک تعیین گردید . قاسمی دهکردی (1375) در اصفهان، گیوی (1376) در فلاورجان اصفهان، ملک زاده (1376) در فارس، موحدی نائینی (1372) در گرگان، ممتاز (1381) در اهر، مسیح آبادی (1377) در هرمزگان، سروری (1377) در قزوین و ایوبی در برا آن شمالی اصفهان (1375) نیز هر کدام مطالعاتی را در مورد ارزیابی کمی و کیفی محصولات اصلی کشت شده در مناطق مورد مطالعه انجام دادند و انواع محدودیت ها را بررسی کردند . (1 ، 4 ، 6 ، 8 ، 9 ، 10 ، 11 ، 12) این مطالعه نیز با هدف ارائه یک راه عملی برای افزایش تولید در واحد سطح و ارائه یک الگوی کشت مناسب برای محصولات مورد نظر در منطقه مورد مطالعه انجام گرفته که با توجه به محدودیت های موجود، مدیریت مناسب می تواند قدم مثبتی برای افزایش تولید در واحد سطح باشد .