تحلیل و سطح بندی شهرستان های استان مازندران بر اساس شاخص های توسعه با استفاده از تکنیک تحلیل عاملی

یکی از مصادیق بارز توسعه یافتگی ایجاد توازن و هماهنگی بین مناطق و نواحی جغرافیایی از نظر امکانات و خدمات می باشد، از این رو برنامه ریزی منطقه ای به عنوان دانشی مطرح است که در ایجاد توازن و تعادل مناطق و نواحی نقش مهمی را ایفا می کند. هدف اینپژوهش تحلیل شاخص های توسعه در بین شهرستان های استان مازندران و بررسی میزاننابرابری های موجود در آنهاست . از این رو با استفاده از روش اسنادی تعداد 54 متغیر کهنشان دهنده توسعه یافتگی مناطق است انتخاب گردید. جهت تجزیه و تحلیل داده ها ازتکنیک تحلیل عاملی در قالب نرم افزار spss استفاده شده است که متغیرها به 8 عامل خلاصه شده اند. یافته های پژوهش حاکی از آن است که شکاف بارزی بین شهرستان های استانمازندران از لحاظ برخورداری از شاخص های توسعه و امکانات و خدمات وجود دارد. به گونه ایکه شهرستان های ساری و آمل دارای رتبه اول از نظر میزان توسعه یافتگی(فراتوسعه) میباشند. این شهرستان ها به دلیل مرکزیت اداری و اقتصادی به عنوان مکان هایی جاذب سرمایهو امکانات و خدمات و همچنین نیروهای انسانی متخصص و در نتیجه دارای اولویت برترینسبت به سایر شهرستان ها می باشند. شهرستان های نوشهر، گلوگاه و سوادکوه در آخرینمرتبه توسعه یافتگی (فرو توسعه) قرار گرفته اند و نشان دهنده این است که شاخص هایتوسعه به طور متوازن در منطقه توزیع نشده است.

کلیدواژه ها:

توسعه یافتگی ، شاخص های توسعه ، استان مازندران ، تحلیل عاملی