میزان فعالیت الکترومایو گرافی عضلات core در تمرینات یک طرفه

هدف: هدف این مطالعه بررسی سطوح فعالیت عضلات مؤثر در پایداری core در تمرین ثبات دهنده ی پل زدن به پشت در وضعیت های مختلف بدنی در سطح پایدار و ناپایدار بود. روش شناسی: آزمودنی های این تحقیق 12 زن سالم غیر ورزشکار (با میانگین سن 73/1 ±72/21 سال، قد 98/2 ±81/162 سانتی متر، وزن 58/03±4/02 کیلوگرم) بودند. آزمودنی ها پل زدن به پشت را در وضعیت های مختلف به ترتیب زیر انجام دادند: (A کف پا روی زمین و زانوها خم، (B بدن روی زمین، زانوی راست باز (C بدن روی زمین، زانوی چپ باز، (D بالاتنه روی زمین، کف پای راست روی توپ تمرینی و زانوی چپ باز، (E بالاتنه روی زمین، کف پای چپ روی توپ تمرینی و زانوی راس باز. فعالیت الکترومایوگرافی سطحی از راست شکمی (RA)، مایل خارج شکمی (EO)، مایل داخل شکمی/ عرضی شکمی (IO/TA) و راست کننده کمری (ES) ثبت شد و بر اساس حداکثر انقباض ایزومتریک ارادی (MVIC) هر عضله هنجارسازی شد. برای مقایسه میزان فعالیت عضلانی بین سطوح از آنوا با اندازه گیری های مکرر و آزمون تعقیبی بونفرونی در سطح معنی داری p<0/05 استفاده شد. یافته ها: عضلات IO/TA!EO!RA در پل زدن روی زمین با زانوی چپ باز (تمرین C) افزایش فعالیت را نشان دادند. هیچ کدام از عضلات در تمرین B تغییر در میزان فعالیت را نشان ندادند. عضلات ES!EO!RA در تمرین D و E افزایش فعالیت قابل ملاحظه ای نسبت به پل زدن روی زمین (تمرین A) نشان دادند. نتیجه گیری: تمرین پل زدن در فعال سازی عضلات شکمی و پارااسپاینال مؤثر است و برای تقویت انقباضات صحیح عضلات ناحیه Core تمرین مفیدی است.

کلیدواژه ها:

فعالیت عضلانی ، ناحیه core ، تمرینات یک طرفه