تاثیر تغییر ارتفاع پاشنه پا بر تغییرات فعالیت الکترومایوگرافی منتخبی از عضلات در حین انجام حرکت اسکات

هدف: هدف پژوهش حاضر بررسی تاثیر تغییر ارتفاع پاشنه پا بر روی فعالیت الکترومایوگرافی منتخبی از عضلات در حین اجرای حرکت اسکات می باشد. روش شناسی: آزمودنی های پژوهش حاضر شامل 10 نفر از افراد فعال(دارای سابقه سه جلسه تمرین با وزنه در هفته در طی سه دو سال گذشته) با میانگین و انحراف استاندارد سنی (25±3) سال، قد ( 176/5 ±3/5) سانتی متر و وزن (78/5±7/23) کیلوگرم بود. فعالیت عضلات دوقلو داخلی، درشت نی قدامی، راست رانی، پهن داخلی، پهن خارجی، دو سر رانی، نزدیک کننده بزرگ و راست کننده ستون فقرات با استفاده از روش الکترو مایوگرافی ثبت شد و از MVIC برای نرمالایز کردن داده ها EMG استفاده شد. تغییر در وضعیت مچ پا در ارتفاع 0، 2، 3 و 5 سانتی متری پاشنه پا، به صورت تصادفی اجرا شد. برای تجزیه و تحلیل های آماری از آنالیز واریانس با اندازه های تکراری استفاده شد، سطح معناداری در پژوهش حاضر برابر p≤0/05 در نظر گرفته شد. نتایجک نتایج این مطالعه نشان داد که با افزایش ارتفاع پاشنه کاهش معناداری در عضله درشت نئی قدامی رخ می دهد (p=0/013) در حالی که در میزان فعالیت الکترومایو گرافی سایر عضلات تفاوت معناداری مشاهده نشد. همچنین کاهش معنادار درهم انقباض عمومی در ارتفاع 3cm در مچ پا مشاهده شد .(p=0/02) نتیجه گیری نهایی: یافته های این تحقیق فرض کاهش معنادار در عضله درشت نئی قدامی را با افزایش ارتفاع پاشنه تایید کرد. کاهش هم انقباض عمومی در ارتفاع 3 cm در مچ پا نشان دهنده کاهش فشار بر مفصل مچ در این حالت می باشد. با توجه به نتایج پژوهش حاضر ارتفاع 3 سانتی به دلیل هم انقباضی عمومی کمتر در مفصل مچ پا برای استفاده در توانبخشی و علم بدنسازی توصیه می شود.

کلیدواژه ها:

حرکت اسکات ، تغییر ارتفاع پاشنه پا ، الکترومایوگرافی