بررسی جامعه شناختی توسعه پایدار در رابطه با عشایر

در گفتمان توسعه که در سده ی اخیر بر ایران حکمفرما بوده، لزوم توجه به ارتباط ارگانیک بین سه شیوه ی زیست جاری در کشور (کوچ نشینی، روستانشینی و شهرنشینی) جهت حصول توسعه ی پایدار و متواز ن امری ضروری وشایسته ی توجه است. بر همین مبنا، وبه دلیل تأثیرات کمتر و بطئی تری که جامعه ی عشایری از روند تجدد جاری پذیرفت در تاریخ معاصر هدف تلاش های متعدد برنامه ریزان و مسئولان امر برای اسکان،یکجانشینی وفرایند ادغام هر چه سریعتر در پیکره ی ملی کشور قرار گرفت. اسکان در دو مقطع از تاریخ عشایر جنبه ی اجرایی به خود گرفت نخست در دوره ی رضاشاه، به صورت اسکان اجباری که با ناکامی همراه بود و دیگری در دوره ی فعلی که به خواست و تمایل خود کوچندگان و با کمک دولت جمهوری اسلامی جنبه ی عملی یافت.در این مقاله با نشان دادن ضرورت برنامه ریزی جامع تر در خصوص اسکان، و با هدف تسهیل امر اسکان پساز ذکر اقدامات جمهوری اسلامی در این راستا در نگاهی آسیب شناختی مرحله ی پس از اسکان مورد بررسی قرارگرفت و علل آثار نامطلوب مشاهده شده را در سه مورد برداشت ساده و سطحی از مفهوم توسعه، فاصله ی عمیق بین ایده وعمل و عدم وجود نگاه سیستماتیک به مسائل معرفی وخلاصه کردیم ودر انتها راهکارهای لازم جهت اصلاح برنامه ریزی ها در راستای بهتر پیاده کردن اسکان ارائه گردید.

کلیدواژه ها:

عشایر ، توسعه ی پایدار ، اسکان عشایر ، آسیب شناسی اسکان ، نگرش سیستماتیک