درونگرایی در معماری ایران و شهرستان خوی

معماری و فرهنگ رابطه متقابل و دوسویه دارند، از یک طرف معماری بر فرهنگ تأثیر می گذارد و از طرف دیگر فر گ نسبت به معماری تأثیر گذار است. از این رو، معماری نقش مهمی در شکل گیری روابط و فرهنگ مردمان دارد. مبحث اساسی در معماری، فضا هست و از آنجا که تا حدی رفتار در درون فضا رخ می دهد، می توان با مدیریت فضا، رفتارهای داخل فضارا مدیریت کرد. آنچه که از دیر باز در معماری ایرانی قابل شهود بوده است، درونگرایی در فضای معماری بوده است؛ بدین صورت که در معماری درونگرا، تزئینات به وفور به کار می رفت و به بیرون کمتر توجه می شد و سادگی در معماری برونگرا رعایت می شد. در معماری گذشته ایران، فضاهای درون خانه، نیاز اهل خانه را تأمین می کرد و در معماری درونگرا، محرمیت و سلسله مراتب رعایت می شد. با گذشت زمان و از دوران پهلوی به بعد معماری برونگرا، جایگزین معماری درونگرا شد و به تدریج دیوارهای ساده و بی وزن کنار گذاشته شدند و در عوض پنجره های متعدد رو به خیابان گشوده شدند و تزئینات و نمای بیرونی ساختمان مورد توج قرار گرفت. برونگرایی تا حدودی جایگزین درونگرایی شد و پدیده ی درونگرایی کمرنگ شد. در این نوشتار تلاش می شود تا به معماری درونگرا پرداخته شود و ویژگی ها و مشخصه های آن مطرح شود.

کلیدواژه ها:

درونگرایی ، امنیت ، محرمیت