شناسایی بخش های کلیدی اشتغال زای استان سیستان و بلوچستان با استفاده از جدول داده – ستانده با تأکید بر بخش کشاورزی

نرخ بیکاری استان سیستان و بلوچستان که در سال 1375 به متوسط نرخ بیکاری در کشور نزدیک شده و به 9 درصد رسیده بود، به شدت افزایش یافته و بر اساس سرشماری سال 1385 به 52/31 درصد رسیده است. نرخ بیکاری در مناطق شهری استان در سال 1385 به 3/21درصد و در مناطق روستایی به رقم بی سابقه 42 درصد رسیده است که نشان دهنده وضعیت بحرانی و فقر شدید روستاییان استان می باشد. بنابراین باید درجهت کاهش بیکاری این استان، اقداماتی صورت پذیرد و به دلیل محدودیت منابع تولیدی، باید در بخش هایی سرمایه گذاری گردد که بیشترین اشتغال را ایجاد می نمایند. از سوی دیگر امروزه از بخش کشاورزی به عنوان محور رشد و توسعه یاقتصادی نام برنده میشود که نشان از درجه کاربری بالای بخش کشاورزی در مقایسه با دیگر بخش ها از جمله اهمیت بخش کشاورزی در اقتصاد ملی است. هدف این مقاله شناسایی بخش های کلیدی اشتغال زای استان سیستان و بلوچستان است که توجه ویژه ای به بخش کشاورزی استان- به عنوان بخشی که اقتصاد روستا را به حرکت درمی آورد، خواهد داشت. یکی از ابزارهایی که در این جهت می تواند مفید واقع شود، جدول داده - ستانده است. برای دستیابی به این هدف با استفاده از جدول داده- ستانده، 15 بخشی این استان مربوط به سال 1386 ، شاخص های پیوند بین بخشی و کشش تقاضای نهایی اشتغال محاسبه و بخش های کلیدی اشتغال زا شناسایی شدند. نتایج نشان داد که بخش های «صنعت»، « مستغلات، کرایه و خدمات کسب و کار»، «هتل و رستوران»، «عمده فروشی، خورده فروشی، تعمیر وسایل نقلیه و کالاها» و «بهداشت و مددکاری اجتماعی» از نظر کشش تقاضای نهاییی اشتغال کلیدی هستند، درحالیکه فعالیت کشاورزی، شکار و جنگلداری رتبه هفتم را از نظر این کشش به خود اختصاص داده اند.

کلیدواژه ها:

داده - ستانده ، استان سیستان و بلوچستان ، اشتغال زا ، کشاورزی ، کشش داده- ستانده