کاربرد لیگاندهای دفریپرون، دفراسیروکس و دزفری اکسامین در دفع یون های سمی ایندیوم از بدن

به منظور بررسی توانایی لیگاندهای دفریپرون (L1) ، دفراسیروکس (Ex) و دزفری اکسامین (DFO) در دفع ایندیوم از بدن، مطالعه ای بر روی موش های آزمایشگاهی انجام شده است. یون های ایندیوم (III) در فرم ایندیوم (III) کلرید، تحت دوز mg/kg 2 وزن بدن حیوان، روزانه بهصورت داخل صفاقی به موش ها تزریق شد و بعد از گذشت 11 روز، نشانه های مسمومیت با ایندیوم مانند خستگی و ضعف شدید، کاهش وزن،اختلالات گوارشی و اسهال ظاهر شد. بعد از کیلیت درمانی موش های هر گروه کشته شده و بعد از نمونه گیری، غلظت ایندیوم در خون و بافت های طحال، قلب، کبد و روده به روش طیف سنجی نشر نوری پلاسمای جفت شده القایی تعیین شد. نتایج نشان داد که بعد از کیلیت درمانی - غلظت ایندیوم (III) کاهش یافت و غلظت آهن به شرایط نرمال رسید. بنابراین، این لیگاندها برای حذف یون های ایندیوم (III) از بدن موش های آزمایشگاهی مفید بودند

کلیدواژه ها:

ایندیوم ، دفریپرون ، دفراسیروکس ، دزفری اکسامین و کیلیت درمانی