تخصیص بهینه توان در شبکه های حسگر بی سیم با استفاده از مخابرات مشارکتی

از آنجایی که شبکه های حسگر دارای ظرفیت شبکه ای و قابلیت های محاسباتی محدودی هستند، پس تخصیص بهینه منابع بین تمام عملیاتی که در حال انجام است، یک امر حیاتی است. این مقاله نشان می دهد که استفاده از مخابرات مشارکتی نسبت به ارسال مستقیم به ازای برخی از مقادیر برای اندازه خوشه و نیز فاصله گره مبدأ تا گره مقصد، دارای عملکرد بهتری می باشد؛ همچنین نشان می دهد که با افزایش فاصله مبدأ تا مقصد احتمال شکست در ارسال بسته ها افزایش و نیز بهره وری در انرژی افزایش یافته است. این نتیجه، فلسفه استفاده از مخابرات مشارکتی در فاصله های طولانی را نشان می دهد.

کلیدواژه ها:

پیچیدگی محاسباتی ، تخصیص توان ، شبکه حسگر بی سیم ، مخابرات مشارکتی