مشارکت اجتماعی و توسعه منطقه ای با تأکید بر منطقه ده تهران

فرایند مشارکت به عنوان یک نظام کارکردی در سطوح کلان، میانی و خرد با کارکردهای افزایش ثبات اجتماعی، تقویت روحیه همبستگی و کاهش تعارضات گروهی ،از بین بردن فرهنگ حاشیه نشینی و شکوفایی استعدادها و بروز خلاقیت، بسط ارزش های دموکراتیک، سهیم شدن در منابع قدرت و تقویت روحیه مسئولیت پذیری همراه است. مشارکت اجتماعی ایده ای کاملاً ایدئولوژیکی است که بازتاب اعتقادات ناشی از نظریه های اجتماعی و سیاسی در خصوص اینکه جوامع چگونه باید سازماندهی شوند، می باشد. در این نوشتار به نقش و تأثیر مشارکت اجتماعی در توسعه پایدار منطقه ده تهران پرداخته شده است. در این راستا ضمن اشاره به عواملی چون فردگرایی، خاص گرایی، ‌عاطفه گرایی، انفعال گرایی و انتساب گرایی به عنوان موانع تحقق مشارکت اجتماعی در مسیر توسعه پایدار، به منظور تحقق توسعه این منطقه ، راهکارهایی چون جمع گرایی، عام گرایی، خردگرایی، فعال گرائی و اکتساب گرایی به منظور تحقق مشارکت اجتماعی شهروندان در توسعه پایدار منطقه اشاره شده است

کلیدواژه ها:

توسعه منطقه ای ، توسعه پایدار ، منطقه ده تهران ، مشارکت اجتماعی ، متغیرهای الگویی پارسونز