بررسی گردشگری روستایی با رویکرد درمانی (طب سنتی، گیاهان دارویی) مطالعه موردی (بخش طرفبه شهرستان بینالود)

صنعت گردشگری به عنوان زمینه و گستره ی موثری در توسعه اقتصادی، اجتماعی مناطق مطرح می باشد. به طوری که انجام فعالیت های گردشگری که مشاغل گوناگونی را هم به دنبال دارد در هر کشوری به عنوان بخشی از فعالیت های اقتصادی، در کنار بخش های صنعت و کشاورزی موجب پیشرفت اجتماعی – اقتصادی آن کشور می گردد. درحال حاضر توریسم روستایی، واژه ای نوین در صنعت توریسم است، که به عنوان منبعی چندمنظوره نیازهای مختلفی را برآورده می کند. امروزه در نواحی روستایی به دلیل خاستگاه و محل پرورش گیاهان دارویی توجه ویژه ای به طب سنتی و گیاهان دارویی شده است که از آن به عنوان گردشگری درمانی یاد می شود که خود یکی از سودآورترین شاخه های گردشگری شناخته شده است که با توجه به اثرات مفید گردشگری درمانی با استفاده از طب سنتی – گیاهان دارویی، فراهم کردن زمینه ای برای جذب گردشگران خاص (افراد مریض) در نواحی روستایی می تواند زمینه های توسعه پایدار روستایی را فراهم کند. از این رو مقاله حاضر سعی دارد به بررسی و معرفی روستاهای با قابلیت های ویژه در زمینه گردشگری درمانی و استفاده از گیاهان دارویی در بخش طرقبه از توابع شهرستان بینالود بپردازد. روش پژوهش در تحقیق حاضر، به صورت توصیفی – تحلیلی و پرسشنامه ای می باشد و تعداد نمونه ها با استفاده از فرمول کوکران 100 نفر از متخصصان حوزه گیاهان دارویی و گردشگران است که به صورت تصادفی ساده / سیستماتیک انتخاب شده اند. در تجزیه و تحلیل آماری داده های پژوهش از نرم افزار SPSS استفاده گردیده است و یافته های تحقیق حاکی از آن است که بین کشت گیاهان دارویی در ناحیه مورد مطالعه با توسعه ی گردشگری درمانی، توسعه پایدار روستایی از جمله ایجاد فرصت های شغلی جدید در نواحی مورد مطالعه را به معناداری وجود دارد.

کلیدواژه ها:

گردشگری روستایی ، گردشگری درمانی ، گیاهان دارویی ، بخش طرفبه