ارزیابی پتانسیل های گردشگری با تاکید بر توسعه پایدار گردشگری با استفاده از مدل وایکور (مطالعه موردی: استان خوزستان)

امروزه گردشگری به عنوان صنعتی بزرگ، پدیده ای است که از تحرک بالایی در تغییرات اقتصادی، سیاسی، اجتماعی و محیطی برخوردار است. بر این اساس، در مناطق مستعد توسعه صنعت گردشگری، باید به دنبال عوامل محرک جریان گردشگری بود. استان خوزستان با دارابودن سابقه فرهنگی – تاریخی غنی و برخوردار از مناظر و چشم اندازهای طبیعی دارای پتانسیل بالا برای جذب گردشگران داخلی و خارجی است. بنابراین، از طریق اولویت بندی شهرستان های این استان، به لحاظ برخورداری از جاذبه ها و پتانسیل های گردشگری می توان به شناسایی مناطق مستعد گردشگری و همچنین برنامه ریزی صحیح جهت دستیابی به توسعه پایدار گردشگری در این مناطق پرداخت. پژوهش حاضر با روش توصیفی – تحلیلی به انجام رسیده است. جهت دستیابی به هدف پژوهش و همچنین تحلیل داده های مرتبط با شاخص های پژوهش، از ضریب آنتروپی شانون و مدل وایکور استفاده شده است. نتایج بدست آمده نشان می دهد که شهرستان های بیست و چهارگانه این استان، از لحاظ میزان برخورداری از شاخص های منتخب پژوهش متفاوت بوده، به طوری که شهرستان اهواز با کسب بیشترین امتیاز از لحاظ برخورداری از شاخص های پژوهش در رتبه 1و شهرستان قلعه خواجه به عنوان محرومترین شهرستان و در رتبه آخر قرار گرفته است.

کلیدواژه ها:

گردشگری پایدار ، استان خوستان ، وایکور ، آنتروپی شانون ، جاذبه های گردشگری