ارایه اصول وراه کارهای طراحی جهت توسعه گردشگری پایدار درمناطق ساحلی نمونه موردی سواحل کیاشهر

تقاضا برای تعامل با محیط های طبیعی برای فرار از زندگی ماشینی جهت آرامش روانی و جسمی افزایش یافته است از انجایی که مناطق ساحلی از تعادل شکننده ای برخوردارند کیفیت آنها به واسطه رشد گردشگری با خطر جدی روبروست مطالعه حاضر به بررسی گردشگری پایدار منطقه ساحلی کیاشهر واقع در استان گیلان درقسمتیاز حاشیه جنوبی دریای خزر پرداخته است که عناصر ساختاری آنرا تالاب سواحل شنی و رودخانه سفید رود تشکیل میدهند که در حال حاضر فاقد برنامه مدونی جهت توسعه گردشگری است هدف از این تحقیق تعیین قسمتهای حساس و آسیب پذیر و حفاظت از احیا قسمتهای آسیب دیده حفاظت و تقویت چشم اندازهای طبیعی منطقه و توجه به جنبه های زیباشناسانه محیط طبیعی کاهش اثرات زیست محیطی گردشگری برآورده شدن نیازهای تفرجی بازدیدکنندگان با احترام به فرهنگ جامعه میزبان و طراحی براساس هماهنگی با طبیعت می باشد به منظور طراحی پایدار جهت بهره گیری از اهداف توام حفاظت و گردشگری شناخت و ارزیابی وضعیت محیط و منابع همچنین نحوه گردشگری و شناخت پیامدهای زیست محیطی حاصل از آن قبل از هرگونه اقدام ضروری به نظر می رسد درپژوهش حاضر ارزیابی توان اکولوژیک با رویکرد اکولوژی منظر تحلیل و ارزیابی دید و منظر با جهت روش چکلیست الدولئوپولد و تحلیل و ارزیابی الگوهای رفتاری بازدید کنندگان با استفاده از پرسشنامه انجام گرفت.

کلیدواژه ها:

منطقه ساحلی ، اثرات زیست محیطی ، گردشگری پایدار ، طراحی پایدار