بررسی تجربیات جهانی در زمینه کاهش خطرپذیری سیل با استفاده از برنامه ریزی کاربری زمین شهری (تجربه انگلستان ، آمریکا)

نگاهی به ساختار اجتماعی جوامع آشکار می سازد که قسمت هایی از دشت سیلابی در بسیاری از کشورها توسط بخش های اقتصادی ضعیف تر جامعه، به دلیل زمین ها در این مناطق تحت رقابت کمتر و در نتیجه قیمت های پایین تر زمین مورد استفاده قرار می گیرند که در نهایت تا کنون به طور منظم توسط سیل آسیب دیده اند.در طی دوره های اخیر تغییرات نظری و روشی وسیع در شیوه های برنامه ریزی و مدیریت سیل، استفاده از رویکردهای صرفا سازه ای را با چالش روبرو نموده و محدودیت ها و ضعف های موجود در ناموفق بودن طرح های کاهش مخاطرات را در وهله اول معطوف به فقدان جامع نگری و در نظر نگرفتن تمامی ابعاد در برنامه ریزی ها و ضعیف بودن پشتوانه نظارت و قوانین و مقررات و فقدان هماهنگی ارگان های مربوطه و دخیل در مدیریت شهری در روند توسعه ی شهرها بوده است که بر استفاده ی نادرست از زمین ها و پیشروی ساخت و سازهای سوداگرانه زمین به سمت دشت های سیلابی منجر ساخته است .پژوهش حاضر ، با استفاده از روش تحلیلی-توصیفی و با هدف بررسی ادبیات نظری و تجربیات جهانی در زمینه مدیریت خطرپذیری سیل با تاکید بر برنامه ریزی مناسب کاربری زمین شهری با هدف بازشناسی راهکارهای مهم در کاهش خطرپذیری شهرها در برابر سیل به بررسی نقش برنامه ریزی کاربری زمین شهری می پردازد .به طور کلی نتایج این پژوهش نشان می دهد مکان یابی کاربری ها در کنار قوانین مناسب می تواند در کاهش خطر پذیری بلایا و آسیب پذیری جوامع نقش مهمی ایفاء نماید

کلیدواژه ها:

دشت سیلابی ، برنامه ریزی کاربری زمین ، کاهش خطرپذیری ، سیل