نقش سیستم مدیریت روسازی در افزایش ایمنی راهها

راهها و بزرگراهها در یک کشور به منزله شاهرگ های حیاتی آن کشور هستند، وجود راهها باعث پویایی و تحرک هر منطقه می گردد و این تحرک به نوبه خود باعث توسعه و بهبوداقتصادی می شود. به همین علت یکی از وظایف متولیان راهها در کشور ایجاد راههای جدید و حفظ و نگهداری از راههای موجود و تامین ایمنی انها در غالب سیستمهای مدیریتی است. درکشور ما که بیش از 80 درصد جابجایی ها در آن از طریق شبکه حمل و نقل جاده ای صورت می گیرد، مسئله فوق چهره نمایان تری پیدا خواهد کرد. مطالعات متعددی نشان داده اند که روسازیها و شرایط رو به نقش بسزایی در بروز تصادفات و کاهش ایمنی دارند. عدم اصطکاک لازم رویه، وجود خرابیهای متعدد در سطح راه، عرض کم راه، عدم وجود شانه و یا عرض کم انها، رنگ رویه سازی ، قابلیت دید و از بین رفتن خطوط و خط کشی از جمله عوامل مهم روسازی ها است که در بروز تصادفات جاده ای و کاهش ایمنی نقش بسزایی دارند. مقاومت لغزندگی و اصطکاک سطح جاده ها، خرابیهای روسازی ، رنگ رویه سازی و ... از جمله مواردی هستند که درسیستم مدیریت روسازی مورد ارزیابی و سنجش قرار میگیرند . بنابراین تلفیق پارامترهای ایمنی و سیستم مدیریت روسازی و همچنین نگهداری مناسب و ارزیابی متناوب پارامترهای مذکور جهت افزایش ایمنی راهها ضروری به نظر می رسد. با توجه به اینکه در خصوص بررسی اثر روسازی ها در عملکرد ترافیک و ایمنی راهها در ایران مطالعاتی انجام نشده و همچنین افزایش تقاضای استفاده از حمل و نقل زمینی و افزایش آمار تصادفات درایران، لزوم بررسی این مقوله و شناخت عوامل موثر روسازی ها و تردد ایمن وسایل نقلیه بیش از پیش احساس میشود. بنابراین در این مقاله اثر مشخصات سطحی روسازی که شامل مقاومت لغزندگی، ناهمواری روسازی (میزان IRI)، نشست جای چرخ (Rutting)، خرابی های روسازی و همچنین میزان ترافیک عبوری روزانه (ADT) و مشخصات عرض راهها، در کاهش تصادفات و افزایش ایمنی راهها مورد بررسی و ارزیابی قرار می گیرد.

کلیدواژه ها:

سیستم مدیریت روسازی (PMS) ، ایمنی ، خرابی ، ناهمواری ، ترمیم و نگهداری