ارایه مدل امکان پذیری دورکاری با در نظرگیری اثر شغل کارمندانو رویکرد شغل انتزاعی

با توسعه فناوری ارتباطات، دورکاری به عنوان یکی از رویکردهای مدیریت تقاضای حمل ونقل مورد توجه برنامه ریزان حمل ونقل قرار گرفته است. در این پژوهش فرآیند پذیرش طرح دورکاری به این صورت انجام شده است که پس از ارایه طرح به هر یک از سازمانهای مورد بررسی، سرپرست آن سازمان مناسب بودن دورکاری را برای کارمندان خود بررسی میکند و در صورت موافقت او و تمایل کارمندان به دورکاری، آنها در این طرح شرکت کنند. بررسی وجود فرصت دورکاری برای کارمندان هر سازمان، با توجه به نقش دورکاری بر حمل ونقل شهری حایز اهمیت است. از اینرو در این مطالعه، مدل امکانپذیری دورکاری با استفاده از ساختار مدل لوجیت دوگانه و با در نظرگیری نقش هر دو گروه موثر(کارمند و سرپرست او) ساخته شده است. مدلسازی با استفاده از نمونه آماری شامل 245 پاسخ سرپرست و کارمند 7 سازمان دولتی شهر تهران در مورد امکانپذیری دورکاری، با در نظرگیری عوامل مختلف، به ویژه شغل کارمندان و با استفاده از رویکرد شغل انتزاعی پرداخته شده است. نتایج این مطالعه نشان میدهد که دورکاری برای کارمندانی که وابستگی فعالیتهای شغلی آنها به محیط معمول کار کمتر است، امکان پذیرتر میباشد و امکان مشارکت آنها در این طرح بیشتر است.

کلیدواژه ها:

دورکاری ، مدیریت تقاضای حمل ونقل ، امکان پذیری دورکاری ، شغل انتزاعی3