بازشناسی عناصر هویت ساز باغ ایرانی و ضرورت بازآفرینی آن ها در معماری معاصر

بی شک در محیط های شهری ، هر فضایی برای برآوردن اهدافی معتبر تعبیه می شوند . دستیابی به اهداف مورد نظر زمانی میسر می شود که قابلیت های عملکردی فضای مورد نظر با دقت تمام شناسایی و از بازدهی هر یک شناختی واقع بینانه حاصل گردد .در مطالعه و طراحی فضاهای شهری باید به موضوعاتی چون فرهنگ ، هویت و ... توجه بسیار نمود . بشر از ابتدای خلقهت زندگی خود را در سبز آغاز نمود ، اما همان گونه که مشاهده می شود یکی از موضوعاتی که امروزه نگرانی های جدی به دنبال دارد رابطه رو به زوال انسان و طبیعت در نتیجه توسعه شهرنشینی و پیشرفت تکنولوژی می باشد . در دوره معاصر باغ ایرانی ، که تجلی رابطه انسان بها طبیعهت و مولد حس حیات و آرامش می باشد و زمانی به عنوان یکی از اصلی ترین الگوهای باغسازی در بین سایر ملل نیز مطرح بهوده است ، در کشور خودمان به دست فراموشی سپرده شده و جای خود را به پارک های شهری داده است که نمی توانند نیازهای روانی افراد جامعه را به خوبی پاسخگو باشند . از این رو این مقاله به بررسی اجمالی باغ های ایرانی و برخی شاخصه های مهم آن ، علل ایجاد پارک و ویژگی آن در ایران می پردازد . این مطالعه نشان می دهد که در دوران معاصر صرفا ایجاد پارک و فضاهای سبز نمی تواند فشارهای عصبی و روانی ناشی از این جریانات را کاهش دهد . ازآن جا که انسان از محیط زندگی خویش جدا نیست تحقق این امر زمانی میسر می شود که بتوانیم با شناخت و بکارگیری تجربیات گذشتگان در طراحی بی نظیر باغ های تاریخی ( الگوهای بومی و ملی ) متناسب با خواسته ها و نیازهای عصر حاضر ، محیط طبیعی و مصنوع ( انسان ساخت ) را طی یک فرآیند علمی و منطقی به بهترین نحو با یکدیگر تلفیق نماییم .

کلیدواژه ها:

باغ ایرانی ، پارک های شهری ، هویت ، رابطه انسان و طبیعت ، طبیعت