بررسی مقایسه ظرفیت باربری شبکه دولایه تخت فضاکار تحت تأثیر همزمان ناکاملی هندسی و نشست نامتقارن تکیه گاه های لبه وگوشه

سازه های فضایی شکل های هندسی منظمی هستند که در کنار یکدیگر تکرار شده و با اتصال مکرر این اجزا، شبکه ای مستحکم و یکپارچه با ساختاری سه بعدی ایجاد می کنند. سازه های فضاکار گروهی از سازه هایی می باشند که دارای رفتار مسلط سه بعدی بوده معمولاً دارای فرم های بدیع مستوی یا منحنی در فضا هستند. این سازه ها معمولاً در خور تولید صنعتی انبوه بوده و قیود فنی و اقتصادی را با تلفیق مناسبی از مفاهیم سازه ای ، اصول ایمنی ، دیدگاه های روان شناختی و قیود اقتصادی ارضا می نماید. سازه های فضا کار فرم سازه ای خاصی دارند که در نتیجه آن در زلزله های مخرب گذشته پایداری خوبی از خود نشان داده اند و از سوی دیگر مقاومت لرزه ای آن تا حدود زیادی ناشناخته است. همچنین تحت خطر نشست غیر متفارن تکیه گاهی قرار دارند این عامل می تواند اثرات مخربی را به دنبال داشته باشد و رفتار پایداری و خرابی سازه را تحت تأثیر قرار دهد.توصیف رفتار سیستم های سازه ای واقعی بطور اجتناب ناپذیری وابسته به برخی منابع عدم قطعیت ها یا پارامترهای تصادفی است.این مساله بخصوص در سازه های فضاکار با صدها و یا حتی هزاران عضو و گره های مربوطه از اهمیت ویژه ای برخوردار خواهد بود. به عبارت دیگر ساخت شبکه های دو لایه کامل و دقیق یعنی بدون ناکاملی های اولیه تقریباً غیرممکن می باشد،در نتیجه واکنش این سازه ها نیز اساساً ماهیت تصادفی خواهد داشت. بنابراین ضروری است که در برآورد رفتار واقعی سازه ها وجود عدم قطعیت در پارا مترهای سیستم در نظر گرفته شود.لذا در این مقاله تاثیر توزیع تصادفی واکاملی هندسی تحت نشست های تکیه گاهی مختلف با بکارگیری آنالیز شبیه سازی مونت کارلو در قالب نرم افزار opensees مطالعه گردیده است.أ

کلیدواژه ها:

شبکه های تخت دو لایه فضاکار ، نشست نامتقارن ، توزیع تصادفی ، آنالیز مونت کارلو ، ناکاملی های اولیه