رویکرد نو منطقه گرایی در راستای ارتقائ نظام مدیریت فضایی ایران

هدف از این نوشتار بررسی رویکرد نومنطقه گرایی و تبیین امکان کاربرد آن در نظام مدیریت فضایی ایران می-باشد. از این رو، ابتدا نظام مدیریت فضایی ایران مورد تحلیل قرار گرفته و جایگاه هریک از طرح و برنامه ها و نهاد های تصمیم ساز و تصمیم گیر در سطح منطقه ای بررسی شده است. سپس با توجه به آن، محدوده های فضایی که در سطح منطقه ای توسط طرح و برنامه های موجود تحت پوشش قرار نمی گیرند، شناسایی شده و نارسایی های قانونی مرتبط با آن مورد تحلیل قرار گرفته است. در ادامه، رویکرد نومنطقه گرایی تشریح شده و امکان کاربست آن در نظام مدیریت فضایی ایران بررسی شده است. یافته ها بیانگر آنست که این رویکرد برای حل بسیاری از نارسائی-های کنونی توسعه منطقه ای، از جمله در تعادل بخشی وبهره برداری بهینه از منابع، راهگشاست. هم چنین نشان داده شده است که بنا بر ماهیت رویکرد نو منطقه گرایی، می توان از آن برای استفاده و تقویت مزیت های رقابتی مناطق کشور بهره برد. به کارگیری رویکرد نومنطقه گرایی در نظام مدیریت فضایی ایران، مستلزم این است که از یک سو محدوده ای جدید در سطح منطقه ای برای آن تعریف گردد و از سوی دیگر، الزامات قانونی مدیریت یکپارچه فضایی در این محدوده در سطح نظام تقسیمات کشوری پاسخ داده شود.

کلیدواژه ها:

نومنطقه گرایی ، نظام مدیریت فضایی ایران ، تقسیمات کشوری